Öyle günlerden geçiriyoruz ki gerçekten yazmak ve konuşmak çok zor!

Ne yazsam?,

Ne konuşsam?,

Ne anlatsam?,

Hep bir sıkıntıyı dile getirmenin mefkûresinde dahi olsam kelimelerimin yorulduğunu,

“Hadi boşver bunu yazma!”

“Ülke kan ağlarken yazdıklarına bak!”

“Kasap et derdinde koyun can derdinde. Sen neyin derdindesin?”

“Ne yapmaya çalışıyorsun? ”der gibi sıralanıyor yazacağım cümleler ardı ardına!

Gerçekten ben ne yazabilirim?

***

Vatanını korumaya çalışan kahraman asker ve polis birer birer şehit düşerken,

Ateş düşen evlerin bacaları sonsuzluğa kadar is dolarken,

Eşlerini, analarını, babalarını, çocuklarının gözyaşlarıyla her gün içten içe boğulurken,

Zemheri soğuklarında evine ekmek götürmek isteyen kağıt toplayıcılarına kaçakçılık yapmışçasına cezalar kesilirken,

Daha paranın ne anlama geldiğini bilmeyen çocukların her gün geçtiğim köprü de para dilenirken,

Ve insanlar her şeye rağmen gelecek olan zamların telaşına kapılırken,

Gerçekten yazmak çok zor!

Susmak daha da zor!

Hiçbir şey olmamışçasına hayata devam etmek,

Hiçbir şeyi düşünmeden gülmek,

Şehitlerin acısını içinde yaşamadan zaten bugün yine şehit gelecek diye beklemek,

ÇOK ZOR!

***

Şuan bu acıların artık son bulmasından ziyade çözüm sürecinde temenni edilen artık şehit gelmesin noktasındayız.

Evet!

Artık şehit gelmesin!

Sarılmasın al bayrağa gencecik şehitlerin nişanlıları, eşleri,

Anaları göğüslerine vura vura ağlamasın,

Babalar bir köşe de ayakta durmaya çalışarak acısını içinde yaşamasın!

Öyle bir çalışma yapılsın ki,

Devlete düşmanlık besleyenler bu kadar güçlenemesin,

Hazırladıkları bombaları patlatamadan enselensinler,

Hiçbir asker ve polis şehit düşmesin bu hainlerin kurşunuyla…

Dayanmıyor yürek,

Dil sükuta yanaşmıyor,

Ruh içinde kanlı gözyaşlarının,

Her şehit cenazesinde ırmaklar gibi çağlıyor.

Kalem yazıyor ama..

Vesselam…