Kur, saatini. Ayarla, telefonunun alarmını. Erken yat, erken kalk! ‘Kurtuluş Daveti’ne kulak ver! Bilalce kıpırdasın dudağın!

Çıkmadan kapıdan, evin de duysun Ebedi Çağrı’yı!

İlk sen selam ver! Yasla bir direğe, sırtını. Ana lisanınla dua et! Anla ne dediğini. Anla ki kesilmesin irtibatın, Yaradan’la!

Huşu duy, bulunmaz bir hazla. Sanki sana inmiş gibi, sarıl Yüce Mesaj’a!

Kepengini yeni açmış fırına uğra! Kepeği unundan ayrılmamış ekmekten al. Şifadır, ikisi birlikte. On dört asır sonra anladı insan, Medine’de eleği yasaklayan Kutlu Önder’i!

Evine gir! Melekler karşılasın seni. Çayını demle, kur sofrayı. Elinin erdiğinden geri kalma. Gücünün yettiğinden usanma.

Hep beraber an, Rahman’ı. Kuşatıcı ol, evinde. Evin sokağın aynasıdır. Temiz tut, yüreğini. Az konuş, çok dinle. Kadir Olan’ın bir araya getirdiği bir yapı taşısınız. Bil kıymetini, büyükten küçüğe.

Sor onlara. Dönerken ne getireyim size? Alacağını al, söz verme yapamayacağına. Güvendirme kimseyi, hayal ikliminle.

Çıkmadan arınsın elin, yüzün, başın, ayağın... Adımını Hak için at. Kurtul, önyargılardan. ‘Asla görüşmem, yüzünü şeytan görsün!’ dediğin kim varsa çevir tuşları.

Şeytan zaten görmüş yeteri kadar. Kıskaçtadır insan, unutma!

İşe koyulurken ‘Tek başıma yaparım!’ deme. Mahrum etme kimseyi; iyilikten, dirlikten. İşini iyi yap. Farkına var, gücünün.

Keşke! deme. Hayıflanmak karartır kalbi. Güven ver etrafa. Yokluğun anlaşılsın, varlığın hissedilsin.

Sen olmadan eksik kalsın yapıtaşı. Sen tut elinden, barışın esenliğin. Sen kaldır yetimi, sen okşa başını öksüzün.

İşin kimliğin, mesain erdemin. ‘İş olsun!’ diye çalışma. İş olsun!

Çarşıya çık, mutlaka! Tabela ayırma. Şuraya uğramam, buraya uğrarım; ne kelime! Ne bilirsin, şu alemde sana yakın olan uzak, sana uzak düşen yakın…!

Hasmın hısmın, hısmın hasmın!