Acılardan beslenir insanoğlu,

İyi ki der acı çekmiş şairler,

İyi ki acı çekmiş bestekârlar,

İyi ki...

YOKSA

Muazzez Akkaya evlenseydi Sezai Karakoç'la,

Mona Roza çocukları olur muydu?

Ya da Gülten Akın Ankara’da sıkışmasaydı kalabalıklarda, “ah kimselerin vakti yok durup ince şeyleri anlamaya" der miydi?

Ya Attila İlhan kavuşsaydı sevdiğine, “ben sana mecburum, sen yoksun" yine diyebilir miydi?

Nurullah Genç Erzurum garında sabahlamasaydı “Erzurum garında banklar üstünde/

Uyku tutmuyor karanlıkları/Yitik düşlerimi kovalıyorum/Gölgeler gidiyor; ben kalıyorum." diyebilir miydi?

Yüreğini ayrılığın en acısıyla ören Bahaeddin Karakoç,"Şimdilik bağlayıcı bir takvim sorma bana/Ihlamurlar çiçek açtığı zaman. " diyebilir miydi?

Düğümlenmeseydi kursağında gurbet Kemalettin Kamu'nun,"Ben gurbette değilim, Gurbet benim içimde" diyebilir miydi?

Sevdiğinden ayrılmasaydı Cemal Safi, “Bilmiyorum nerdeyim, ne haldeyim, ben kimim/

Ayrılırken kimliğim, adresim sende kalmış.” diyebilir miydi?

“Ne hasta bekler sabahı/Ne taze ölüyü mezar./Ne de şeytan, bir günahı/Seni beklediğim kadar.” diyen Necip Fazıl’ı bekleten bir sevgili olmasaydı hep yüreğimizin bir yerlerinde beklenen için bu sözler sıkışıp kalmaz mıydı?

*

İyi ki şairler ve şiirler var ve acılar…

Çünkü acılardan beslenir insanoğlu,

Acı insanı insan eder,

İnsan acıyla insanlaşır,

Acılarıyla yüreği yufkalaşır,

Başak gibi boyun büker..

*

Prof.Dr. Umay Günay Türkeş, âşık edebiyatı geleneği içerisinde yer alan rüya görme ve bade içme için aşığın, “Sade kişilikten sanatçı kişiliğe ulaştığını" ifade etmektedir.

            Bense acının insanı sade kişilikten sanatçı kişiliğe ulaştığını belirtmek istiyorum. İnsan acıyla doğar bu yüzden her insan ilk doğduğu anda ağlar ve büyümeye başlar. İlk andan itibaren acılardan dolayı ağlayan insanın yüreği zamanla acılarla ağlar ve büyümeye başlar. Bu dünyada en çok da şairler acı çeker ve en çok da onlar yaşar.

Prof. Dr. Ziya Avşar hocam rüyaların insan hayatının her zaman bir adım önünde olduğunu söylerdi.

Bense acıların insanın hayatını bir adım öteye taşıdığına inanıyorum çünkü acı çeken insan diğer insanlara göre her zaman bir adım öndedir ve sanatçı kişiliğe kavuşmuş ve diğer insanlardan farklıdır yoksa en acılı şiirler şairlerden çıkar mıydı? Ya şairler olmasaydı?

Vesselam…