Geçtiğimiz aylarda bir gün başımdan geçen kısa bir anıyı paylaşmak isterim. 
O günlerde hafta içi her gün ilçeler arası minibüslerle yolculuk yapıyordum çünkü bulunduğum ilçeden başka bir ilçeye staja gidiyordum. Bir gün yine otogarda minibüsümün kalkış saatini beklerken şoför dayı yanıma geldi bir çay ısmarlayayım dedi  ve ne olacak yeğenim memleketin hali diye sordu. O zamana kadar içimde biriken düşünceleri, sabrı, belki haşa isyanı kusmak iyi bir fikir değildi ancak öyle istedim ki dayı hepsi senin suçun demeyi. Tabii bu yaşıma kadar bize öğretilen ,insan içine siyasi polemiğe girme, öğüdü buna mani oluyordu. Yapmam gereken mantıklı şey ise bu soruya genel geçer bir cevap verip savuşturmak olmalıydı. Bunu yaptım ve hayırlısı dayı diye geçiştirmek istedim. Dayı sanki biraz ısrarla siyasi duruşumu ve hatta bir eleştirimi duyup beni kendi aklında bir yerlere oturtmak düşüncesindeydi herhalde ki 'sen okumuş tahsillisin deyiver hele bu başımızdakiler düzeltir mi vaziyeti' diye hem yakınıp hem de devayı yine yakındıklarından bekleyen cümlelerle beni sorguya çekerken başka bir ihtiyar selam verdi ve sohbete dahil oluverdi.
Kendi içimden, hah işte ihtiyar seçmen girdabının tam ortasına düştün diye geçirdim. Düşündüğüm gibi oldu ve gelen dayı da hem memleketin durumundan yakınıp hemde geçmişten örnek vererek güzelleme yapıyordu. Daha ben tek bir kötü veya iyi yorumda bulunmamışken gelen dayı bana bakarak " yeğenim siz 70'leri 80'leri görmediniz, o zamanlar yoktu da alamıyorduk şimdi Allah'a şükür var. Siz bolluktan başka ne gördünüz ki eleştiriyorsunuz" dedi. Yine lafa girmemi, örfüm adetim gereği olası saygısızlıkla kötü duruma düşmem engelledi. Minibüsçü dayı alamadığı mazot yüzünden hükümeti eleştiriyor ama yine bizi bu hükümet kurtaracak diyordu. Gelen dayı ben bir eleştiri getirmeden hükümeti savunma durumuma geçiyordu hem de başka iktidar görmemiş olan ben ve yaş grubuma. Bu adamlara laf anlatılmayacağına mı yanayım yoksa bir şeyler söylemezsem uyuyamayacağıma mı.
Lisedeyken bir gün arkadaşımla bir münazaraya düşmüştük iyi hatırlarım. Arkadaşım gençliğin, araştırmacı yapının, tecrübesiz ama öğrenmeye açık kişinin üstünlüğünü savunurken; ben 50-55 yaşlarını aşmış, kültürlü, neredeyse her konuda deneyimli, ve o deneyimin getirdiği özgüvenli birinin toy bir gençten daha üstün olduğunu savunuyordum. Elbet bu münazaranın detaylarına insek aşağı yukarı ikimizin de çok haklı yanları vardı ve o gün bir orta yol bulamamıştık. Ama şimdilerde galiba bir tarafın ağır bastığını kendime bir özeleştiri yaparak anladım. Bugün diyorum ki; ne kadar kültürlü, tecrübeli, kendini geliştirmiş biri olursa olsun; genç, tecrübesiz ama öğrenmeye açık, araştıran birinden üstün değildir anlayışını kabul ettim. Çünkü deneyimli ihtiyar kişi çoğunlukla öğrenmeye kendini kapatmış oluyor. O yaşına kadar yaşadıklarını, ileride de yaşayacakları ile kıyaslayarak bir değerlendirme ortaya koyuyor. Buna örnek olarak yukarıda anlattıklarım bana hak vermenizi sağlayabilir. Vakit ayırdığınız için teşekkür ederim.