Şiddetine erkeği kadını olmaz. Şiddetin okuma yazmasıda yoktur. Cahiliye döneminden kalan, kendini güçlü sanan ve zayıfı her daim ezmeye çalışan alçakların elinde bir silaha dönüşür bu şiddet. 

Kimi kadına şiddet der, kimi erkeğe, kimi hayvana. Ne olursa olsun şiddet şiddettir ve şiddeti uygulayanın cinsiyetinin bir önemi yoktur. Barbarlığın, caniliğin, gözü dönmüşlüğün cinsiyeti olmaz. Alçak her daim alçaktır. Emine Bulut’u kendi çocuğu önünde katleden alçak gibi. O caninin ismini zikretmeyeceğim lakin iki çift laf edeceğim. Videoda ölmek istemiyorum diyen bir anne ve ne olur ölme anne diyen bir çocuk. İzlerken yıkıldık, kahrolduk. Peki orada buna şahit olan insanlar? Sadece seyirci kalmayı seçen insanlar? 

Farkında mısınız bilmem ama toplumumuzun en büyük sorunlarından biri haline gelen şiddetin yanı sıra, şiddete seyirci kalmakta diğer bir sorunumuz haline gelmeye başladı. 

O cani bir anneye kıyarken etraftaki insanların müdahele etmemesi, kaçışması, eğitemediğimiz şiddete meyilli bireylerden sonra en büyük sorunlardan biri haline geldi. Eski Romalılar Colesseum’da oturup insanları parçalayan vahşi hayvanları severek ilgiyle izlerlerdi. Çünkü kan ve şiddet onları eğlendiriyordu. Şimdi şehir yaşamında colessumlar yok, ancak şiddetin yaşandığı anda eylemsiz kalan seyirciler var. Herkes tetikte fakat kendisi için. “Bana dokunmayan yılan bin yıl yaşasın” sözü sanki hayatımızın temel taşı olmuş. İntihar eden insana atla demek, kavga eden gruba gaz vermek, bir insanın katledilişini telefona çekmek ve müdahale etmemek…

Kendini adam diye nitelendiren canilerin kamuya açık alanlarda bir insanı katletmesi kadar kötü bir şey daha varsa o da bu katliamı izleyen, müdahale etmeyen insan topluluğudur. Eğitemediğimiz bu insanların sayısını azaltamıyorsak en azından bu canilere müdahale edebilecek insanlar yetiştirelim. Yetiştirelim ki ellerini kollarını sallaya sallaya ortalıkta ona buna canilik yapmaya kalkışmasınlar. Kalkıştıklarında da gereken ilk cezayı orada bulunan insanlar versin.