Benim doğduğum yerde bayram yaklaştığı zaman yeni kıyafetler alınır, bayram gecesi yorganın altında kıyafetlerimize sarılı uyurduk. Sabah olduğunda ev sakinlerinin bayram namazından dönüşünü gözlerimiz kapıda beklerdik. Herkes tam bir şekilde evde yerini aldığı zaman bayramlaşma faslına geçerdik ve ardından sıcaklığıyla içimizi ısıtan soframızda kahvaltı ederdik.

Gözü tok çocuklardık. Sevgiden başka hiçbir şeyde gözümüz yoktu. Hoş sohbetler eşliğinde biten kahvaltıdan sonra saat kaç olursa olsun herkes bizleri kapısında görmek için can atardı. Bayram sevinci böyle bir şeydi. Kapı kapı dolaşıp bayramlaşırdık. Üstelik tanıdık veya tanımadık hiç fark etmezdi. Bayramınız mübarek olsun derdik, çok bayramlara eresin derlerdi gülen gözlerle. Sevgi ve muhabbet böyle bir şeydi. Sevgi koşulsuzdu. Sevgi göreceli bir kavram değildi sonu yoktu. Bayram sabahları mutluluk alabildiğince sarıyordu etrafımızı.

Sonra büyüdük…

Eski sıcak ve güzel bayramların yerini soğuk ve samimiyetsiz bayramlar aldı. Menfaate göre şekillenen mutluluklar sarıyor etrafımızı. Bayram sevincinin nasıl olduğunu bile hatırlamıyoruz. İnsanların içine karışıp bayram sevinci yaşadığımız günlerden teknolojinin içerisine tepe taklak düşmüş durumdayız. Bayram sevincimizi telefonlardan, sevdiğimiz kişilerin sesini bile duymadan halletmeye çalışıyoruz.

Gözü tok çocuklardık biz. Sevgimiz koşulsuzdu. Zaman değişti. Değişen zaman içerisinde değerlerimizi yitirdik. Bayram bilincini, bayramda her sevenin sevdikleriyle vakit geçirdiği algımızı kaybettik. Uzaklaştık.

Küçükken benden yaşça büyük olan kişiler derlerdi kulak arkası yapardım. Büyüdükçe anlıyorum ki o eski bayramların yerini hiçbir şey tutmuyor.

Artık koşulsuz sevginin yerini menfaate göre şekillenen sevgi almış durumda. Kimse kimsenin kapısını açmıyor. Kapısını açmadığı gibi insanlar bir güzel söz dahi konuşmuyor. Artık çok bayramlar görün diye bizleri kapıda karşılayan hiç kimse yok. Artık kıyafetlerimize sarılı uyumanın heyecanı içimizde yok. Artık o eski bayramlar yok...