Çocuklar tecavüze uğruyor,

Kınıyoruz!

Üvey annelerinden öldüresiye dayak yiyorlar,

Kınıyoruz!

Kadınlar yok yere öldürülüyor,

Kınıyoruz!

Evlere ateşler düşüyor,

Kınıyoruz!

Şehitler geliyor birer birer,

Kınıyoruz!

Ankara’nın göbeğinde bombalar patlatılıyor,

Kınıyoruz!

Ne bir önlem alıyoruz,

Ne de bir daha olmasını engelleyebiliyoruz,

Kınıyoruz!

Susmuyoruz ama konuşmuyoruz da,

Hep bir ağızdan,

Gencinden yaşlısına,

Aliminden cahiline,

Akademisyeninden siyasetçisine,

Kınıyoruz!

Hem de öyle böyle değil!

Bir ağız dolusu,

Arkamıza yaslanarak,

Biraz buruk bir şekilde boynumuzu eğer gibi yaparak,

Ama dimdik,

Kınıyoruz!

Uzun zamandır en iyi yaptığımız,

Birbirimizle adeta yarışır bir şekilde,

Acaba en önce kim paylaşacak diye beklerken,

Hemen her olayın ardından,

Ne engellemeler,

Ne zaaflar,

Ne de acaba bir dahaki sefere nasıl engelleyebiliriz düşüncesine takılmadan,

Hızlı bir şekilde telefonlarımıza sarılarak,

Kınıyoruz!

Biz Türkiye Cumhuriyeti Devletiyiz.

AYAKTAYIZ.

YIKILMADIK.

YIKILMAYIZ.

Kınamak bize göre değil!

Biz bize dolanan zincirleri kırmakla ünlüyüz,

Yedi düvele kafa tutuşumuzla,

Bir avuç vatan sevdalısının Çin sarayını basışıyla,

KINAMIYORUZ.

KILIÇLARIMIZI KININDAN SIYIRIYORUZ.

DUALARIMIZLA YOK EDECEĞİZ.

Bir yumruk olma vakti.

Kınayacak hiçbir şey kalmadı elimizde.

Artık zalime büyüklüğümüzü gösterme vakti.

Şehitlerin hesabını sorma vaktidir.

Vesselam…