Dünya kadınlar günüydü. Yüzlerce mesaj yazdık en sevdiğimiz, en çok hizmet ettiğimiz kadınlarımıza armağan ettik. Günün ilk saatinden tutunda bunu 23:59'da kadar devam ettirme kararını kendimizce verdik.
Peki sonra ne oldu biliyor musunuz? Saat gece 2 gibi uyuyamadığım vakitlerde telefonuma bir haber geldi. Geçen sene 8 Martta kocasından boşanan kadına, bu sene 8 Martta kocası tarafından pompalı tüfekle ateş açıldığını ve olacaklardan hiçte haberi olmayan o kadın orada vefat etti.
İşte biz burada kaybettik, kadınlarımızın emeklerini, sevinçlerini, hırslarını ve mutluluklarını. Adamız ulan biz derken, sahip çıkamadık tecavüze uğrayan bacılarımıza, eli öpülesi teyzelerimize ve daha nicelerine sahip çıkamadık.

Geceleri huzurlu uyuyamadığımız vakitlerde düşündük essiz çığlıkları, sulu gözleri. namusundan edilenleri, özgürlüğünü kaybedenleri, tutsak edilenleri bu insanlar için daha neler yapabiliriz diye kafamızı kurcaladık durduk. Sonra gazete ve televizyonlarda hep okuduk durduk.
Biz ne kadar idam istiyoruz ulan diye bağırsak bile. Ömürlük hapis cezalarıyla kirletilen namusların hesabının temizlendiğini sandık. Biz ne kadar idam istiyoruz ulan diye bağırsak bile. Zanlının öldürülmesiyle bacılarımızın temizlendiğini sandık. Yazık ettiler bizlere. Yaşadığımız tutsak bedenlerde kaldık. Ayakta uyutulduk. Hiçbir şeyin farkına varamadık.

Yaşım daha 18, bağrımın daha bebek kokusu gibi temiz. Ellerim nasırlı bir amca elinden daha yumuşak ve inançlarım Müslüman olduğum gibi kudretli. Eğer ki bugün karşıma çıkıp etek altı vicdanı yapacak olan varsa. Yapmasın!

Yapabilecek cesareti varsa bile göstermesin. Kimse karşıma geçip yatak muhabbeti yapmaya kalkışmasın. Kadınına sahip çıkmayı bilmeyen. Adamlık taslayarak, erkeğim naraları atmasın. Kadınına sahip çıkamıyorsan, bacım sayılırsın! Kadınına sahip çık! Seni, sen yapana sahip çık!