Ahmed Arif der ki: “Nerede bir can ölse, oralı olur yüreğim. Olmalı zaten. Olmazsa, insan olmaz yüreğim.” Türkiye, insan olmak nedir? Bunu bir kez daha gösterdi dünyaya. Türkiye, millet olmak nedir? Bunu bir kez daha kanıtladı dünyaya. 7’den 70’e, gencinden yaşlısına, kadınından erkeğine, Kürt’ünden Türk’üne ve Alevi’sinden Sünni’sine kadar bir oldu, birlik oldu. Türk milleti, depremin ilk gününden itibaren, belkide daha depremin sebep olduğu şoku atlatamadan kolları sıvadı.

Yorgan, yastık, battaniye, yiyecek, içecek, giyecek… Kısacası hayati ve asgari düzeyde, kış ayları için ne gerekiyorsa seferber olundu. Herkes elinden ne gelebiliyorsa onu yapmaya çalıştı. 70 yaşındaki köylü nine sütünden faydalandığı ineğini, genç çoban kurban bayramı için yetiştirdiği danasını, küçük çocuklar kumbaralarını ve oyuncaklarını gönderdi bölgeye.

Birde…

Birde insan olmayanlar vardı. İnsanların zor durumundan nemalanan, insanlar için sıkıntılı günleri fırsata çeviren haysiyetsizler vardı. Her milletten olan haysiyetsizler. Türkü, Suriyelisi, Afganlısı… Bazen insanların korkudan giremediği evlere girerek, bazen depremde ağır hasar almış binaların altındaki marketlere, bakkallara dadanarak bazen de Türk milletinin etinden kemiğinden artırıp kardeşine gönderdiği yardım tırlarının önünü keserek, yağma girişiminde bulunan haysiyetsizler.

Yani bir kasa elmanın içerisinden üç beş tane çürük elma çıktı. Bu kişiliklere elbette diyecek söz bulmakta zorlanıyoruz hepimiz. Hatta öyle ki, elimize verseler kadın erkek, genç yaşlı demeden bir kaşık suda boğarız hepsini. Çok şükür ki, Türk insanı, Türk polisi ve Türk askeri yine devreye girdi. Birkaç gündür bu konuda tam da görmek istediğimiz görüntülere şahitlik ediyoruz.

Fakat…

Fakat dedim ya hani; biz öyle bir milletiz ki, bir bütün içeren, zor zamanlarında bir ve beraber olan ve zor zamanında kardeşinin elinden tutan, ayağa kaldıran. Ancak biz bütün bu özelliklerimizin yanında birde çabuk galeyana gelen bir milletiz. Sayıları azınlık olan birkaç insafsızın yaptığı veya yapmaya çalıştığı kötülüğü hemen bir topluma yaydık. Hem de hemen yaptık bunu. Suçlu cezasını elbette çekecektir. Çekiyor da. Fakat neden azınlığın yaptığı bir eylem çoğunluğa vurulmaya çalışılıyor? Anlayamıyorum.

Şu bir gerçek ki, birileri de işte bu konudan nemalanmaya çalışıyor. Gerçek şu ki; Türkiye’de ki sığınmacılar tartışması bu konuya bağlanıyor. Sevgili dostlar, ‘insan her yerde insan, kötü her yerde kötüdür’. Bizim milletimizden insanlar bulunmadı mı? Yağma girişiminde. Bulundu. Güneydoğu Anadolu Bölgesi yol güzergâhında bulunan dinlenme tesislerinde bir bisküvinin fiyatı 40 liraya kadar çıkmadı mı? Çıktı. Ha birde AFAD'tan aldığı çadırı arabasına garaj yapan var. Şimdi bu yağma değil de nedir? Bu yağmacılık değil midir? Kısacası, bu durumun dili, dini, ırkı, kökeni yoktur. Bahsettiğim elma kasasındaki üç beş çürük elma için bir kasa elma çöpe atılamaz. Sayıları azınlık olan bu insafsızların yüzünden binlerce günahsız ve suçsuz kadının, çocuğun ve yaşlının sınır dışı edilmesini istemekte, yağma girişiminde bulunmaktan bir farkı yoktur.

Kötüden medet umanlar neden iyileri görmüyor? Yardım toplama merkezlerindeki canla başla çalışan Suriyelileri neden kimse görmüyor? Yıkılan enkazı elleriyle, tırnaklarıyla kazıyarak genç kadını beton yığınlarının altından kurtaran Suriyeli Mahmud’u neden kimse görmüyor? Buradan şu anlam kesinlikle çıkmasın! Suçluları güzellemeye çalışmıyorum. Yapanlar cezalandırılmalı! Sınır dışı edilmeli! Bu topraklarda nefes almalarına müsaade edilmemeli! Hapishanede bile olsa, bu vatanın ekmeğinden ya da suyundan faydalanmamalı! Ama aynı zamanda iş çığırından da çıkmamalı.

Son zamanlarda ‘ülkemde sığınmacı istemiyorum’ diye bağıranlar şunu bilmeli ki; ırkçılık yapıyorsunuz. Biz Türk’üz. Bize yakışmaz. Ve biz Müslümanız. Allah affetmez. Vesselam…

Bedirhan ŞAHİN - gazeteilksayfa.com