Günümüz toplumunda, özellikle dijital çağın getirdiği sürekli erişim ve hız beklentileri arasında insanlar, kendilerine ayırdıkları zamanı adeta lüks bir kaynak olarak görmeye başlamışlardır.

Reklam panoları, sosyal medya paylaşımları ve televizyon reklamları, ‘tatil’ kelimesinin parlak yüzünü sunarken, gerçekte çoğu zaman asıl ihtiyaç duyulan şeyin insana layık bir dinlenme ve nefes alma hakkı olduğu unutuluyor.

Tatil planlarıyla öne çıkan bir günümüzde, aslında tartışılması gereken konu; gerçek anlamda dinlenmenin, beden ve ruh sağlığı açısından ne kadar elzem olduğudur. Günümüzde tatil, çoğu zaman “planlanmış kaçamak” olarak değerlendiriliyor. İnsanlar, uzun zamandır erteledikleri seyahat ve macera planlarıyla sosyal medyada övünüyor; farklı şehirlerin, egzotik ülkelerin ve lüks tatil beldelerinin fotoğraflarıyla bir statü simgesi yaratıyor. Ancak bu tür planlar, çoğu zaman sadece belirli bir kesimin ulaşabildiği ayrıcalıklara işaret ediyor.

Ekonomik imkânı kısıtlı olan veya iş yükü nedeniyle izin alamayan bireyler için tatil, ulaşılması güç, hayalden öte bir kavram haline geliyor. Dinlenme hakkı, yani her bireyin yaşadığı çevrede, mevcut kaynaklarla rahatlayabilmesi ve kendine zaman ayırabilmesi, aslında evrensel bir ihtiyaç olarak görülmeli. Tatil planları yerine, bireyin günlük yaşamında nefes alabileceği, stresin azalacağı ortamlar yaratılmalı.

Özellikle kadınlar ve evde çalışan bireyler açısından durum oldukça çarpıcı. Toplumsal rollerin ağırlığı, ev işlerinin ve bakım sorumluluklarının yoğunluğu, kadınların tatil kavramını yeniden tanımlamasına neden oluyor. Birçok kadın için “tatil”, evden çıkıp başka bir mekânda dinlenme fırsatı değil, sorumlulukların kesintiye uğradığı kısa bir mola gibi algılanıyor.

Ev işlerini devralan, çocuklarına ve yaşlı yakınlarına sürekli destek olmak zorunda kalan kadınlar için gerçek anlamda dinlenmek, maalesef lüks bir ayrıcalık olarak kalıyor. Bu durum, toplumun dinlenme hakkı konusundaki eşitsizliklerini ve adaletsizliklerini de gözler önüne seriyor. Öğrenciler de bu kısır döngüden muaf değiller. Yaz tatili, onlar için sadece sınavlara hazırlanmanın, kurslara katılmanın ve gelecek kaygılarıyla dolu bir dönem olarak yaşanıyor.

Okulların kapalı olduğu günlerin, dinlenme ve kendini geliştirme imkânı sağlaması beklenirken, birçok öğrenci için bu süre, yoğun eğitim programlarının yarım bıraktığı bir “dinlenme” dönemine dönüşmüyor. Bu durum, gençlerin akademik baskı ve stresle mücadele etmelerine, hatta zaman zaman tükenmişlik sendromu yaşamalarına neden oluyor.

Tatilin amacı, zihinsel ve bedensel yenilenme olmasına karşın, günümüz eğitim sisteminde bu kavram bir lüks olarak değerlendiriliyor. Gerçek mesele, her bireyin yaşamında yer alan dinlenme hakkının ne kadar değerli olduğu ve bu hakkın nasıl etkin bir şekilde kullanılabileceğidir. İşte bu noktada, yalnızca seyahat planlarına odaklanmak yerine; iş hayatı, aile yaşamı ve sosyal sorumluluklar arasında denge kurabilen, insanın ruhuna ve bedenine iyi gelecek politikaların hayata geçirilmesi, asıl ihtiyaç haline geliyor.

Toplumun her kesiminin, tatilin bir ayrıcalık değil, temel bir insan hakkı olduğunu idrak ettiği ve bu yönde adımlar attığı bir gelecek, ancak o zaman hep birlikte daha huzurlu ve dengeli bir yaşama kavuşabiliriz.