İstismar konusunu birçok farklı görüş, fikir ve siyasi içerik açısından ele aldık. Şimdi biz istismarın çözümünü İslam da nasıl olduğunu ele alacağız.
Öncelikle İslam’a göre istismarın çözümü, mülkiyet hakkının sınırlandırılması ve son bulması ile çözüleceği görüşünde değil. Çünkü her şeyden önce bu düşünceyi savunan ve ülkesinde uygulayan devletleri incelediğimizde istismarın çözülmediğini, aksine sadece şekil ve içerik değiştirdiğini gördük. Daha detaylı baktığımızda o ülkeler gibi olan tüm devletlerde insanlar, başka insanları istismar etmek için zekalarını, bilgi ve yeteneklerini de mevki ve makamlarını da yetkilerini de kullanabilmektedirler. Buna örnek teşkil olan bazı komünist partizan sınıfı zamanla geniş halk kitlerinin başına birer aç ve doyumsuz burjuva sınıfı olmuştur. Tabi bu sınıflar yönetme gücünü ele alana kadar halkın refahı için mücadele edecekleri vaadinde bulunup, yine o halkın desteği ile yönetme yetkisini ellerine almışlardır. 
Yüce Peygamber Efendimiz, insanın doğasında, madde karşısında hiçbir zaman tatmin olmayan bir korkunç bir şehvetin olduğunu şöyle belirtmişlerdir “İnsana bir vadi dolusu altın verseniz, bir vadi dolusu daha ister.”
İslam dini bu şehvet ve ihtiras dolu duygunun kaynağının nefs-i ammare olduğunu belirtir. Psikanalistlerin id adını verdikleri, bu hayvani, bu hak tanımaz, doymak bilmez, zalim nefs, sadece iç güdülerimizden ibaret değildir. İnsanın iç güdüleri masumdur. 
Amma ve lakin, iç güdüleri yalnız, başıboş ve kontrolsüz kalan bir üstün zekâ ile egoizmi besleyen bir bilgi ve yetenekle birleşirse azgınlaşır ve nefs-i emmare adını alır. Daha iyi idrak etmek için örnek verecek olursak hayvanlarda da iç güdüler vardır fakat bu iç güdüler üstün bir zihinsel güç ile birleşemediğinden, doyumsuz ve zalim bir nefs-i ammare yoktur. Onlar doğal ve sınırlı güdüler şeklinde ortaya çıkar ve asla haddi aşacak duruma gelmezler. 
Bu hafta yazımı burada bırakacağım, haftaya bu konu üzerine biraz daha konuşacağız İnşallah.
Selametle…