Peygamber Efendimiz (s.a.v) şöyle buyurmuştur :

" Bir kimsede üç fazilet yoksa o boştur : Bu faziletler, sahibini günahtan koruyan takva, kavgalardan koruyan hilm ve muamelelerde gösterilen güzel ahlaktır. "
(Taberani, Ebu Nuaym)

   Hilm; sözlükte, yumuşak huyluluk, sakinlik, heyecana kapılmamak, ağırbaşlılık gibi manalarla açıklanmıştır.

   Büyüklerimiz de hilm'i ; yumuşak huylu olmak, kızgınlık ve öfke halinde iken, nefsine hakim olup, muhatabına nezaketle muamelede bulunmaktır; şeklinde açıklamışlardır.

   Hilm sahibi olmak, Allahü teala hazretlerinin sevdiği ve kullarında arzu ettiği güzel ahlaklardandır.

   Allahü teala Halim'dir ve hilm sahibi yumuşak huylu kullarını sever.

     Yumuşak huyluluğun kazandırdığı mükafatları hadis-i şeriflerle şöyle sıralayabiliriz :

" Allahü teala, rıfk ile muamele edicidir. Yumuşak huyluluğu sever. " ( Müslim)

" Agah olun! Size ateşin kimi yakmayacağını bildireyim mi? " yahut :
"  Ateşe kimin haram kılındığını haber vereyim mi? Cana yakın, ağır başlı, yumuşak huylu, kolayca iş gören kimselere haram kılınmıştır. " (Tirmizi)

" Gerçek mü'min, öylesine kolay ve yumuşak bir ahlaka sahiptir ki, onu ahmak zannedersin. " (İmam Suyuti)

" Şüphesiz, müslüman kişi yumuşaklıkla geceleri kaim (ibadet eden) gündüzleri saim (oruç tutan) olanın derecesine ulaşır. " (Taberani)

   Her konuda olduğu gibi bu konuda da örnek alacağımız zat Peygamber Efendimiz (s.a.v) 'dir.

   Peygamber efendimizin ailesine karşı olan yumuşak huyluluğuna bir örnek:

   Efendimiz'in kendi ailesine karşı bir latifesini Numan bin Beşir şöyle rivayet etmiştir :

" Bir gün hz. Ebubekir, Peygamber Efendimiz'in huzuruna girmek için izin istedi. Kızı ve aynı zamanda Peygamber Efendimiz hanımı olan hz. Aişe'nin Efendimize bağırdığını işitti.

_ Rasulullah 'a nasıl bağırırsın? diye elini kaldırarak bir tokat atmaya davrandı. Fakat Peygamber Efendimiz bırakmadı. Hz. Ebubekir kızgın olarak ayrıldı. Çıktı. Hz. Ebubekir çıktıktan sonra Peygamber Efendimiz hz. Aişe' ye :

_ Gördün mü, seni nasıl kurtardım adamın elinden?! dedi.

   Aradan bir kaç gün geçtikten sonra hz. Ebubekir tekrar müsaade isteyerek Peygamber Efendimiz'in huzuruna girdi. Bu sefer Efendimizle hz. Aişe'yi barışmış görünce sevindi ve Peygamber Efendimize dönerek şöyle dedi :

_ Beni nasıl kavganıza kattıysanız, barışmanıza da katarmısınız?

Peygamber Efendimiz :

_ Kattık, kattık. buyurdu.

Allahü teala bizleri hilm sahibi, sevdiği ve razı olduğu kullarından eylesin, amiin...

Selam ve dua ile....