İyi bir film insanı mazisine götürüp sorular sorduran bir filmdir.
Bu kişisel sorgulamayı yaparken toplumda da aynı dertten muzdarip insanları biliyorsanız o zaman bu eleştiri daha anlamlı olur.
Ankara TRT'de uzun yıllar çalıştıktan sonra İstanbul’a transfer olan  Yönetmen-Senarist Cafer Özgül'ün ilk sinema filmi 'Göl Zamanı'da bu türden bir film.
Filmin bize 'tahattur' ettirdikleri az değil.
Yönetmeni daha çok Kemal Tahir'in 'Esir Şehrin İnsanları'ndan yaptığı tarihi ve önemli uyarlamadan tanıyoruz.
Göl Zamanı filminin arka planında da Cumhuriyetin ilk yıllarından başlayıp 1950'lere kadar uzanan tarihi bir atmosfer var.
Film bir aşk hikayesi ama bunu sinema ya da TV dizilerinde bildiğimiz tarzda yapmıyor.
Cumhuriyetin ilk yıllarındaki siyasi atmosferden diyaloglar vasıtasıyla bizi haberdar ederken insan doğasının vazgeçilmezi olan tutku ve aşkıda anlatıyor.
Filmin ana kahramanı Refik (Emre Canpolat) ve arkadaşı  Ahmet (Cemil Büyükdögerli)  tıbbıye öğrencisi.
Her ikiside Elif'e(Begüm Birgören) ilgi duyarlar. Ahmet sırf Elif'e yakın olmak için Şahika'yla(Didem Balçın)  evlenir.
Refik'in filmde aşık olması gereken kadınla ilişkisi ise yıllara dayanan gelgitlere sahip bir aşk.
Refik evlense de ilk aşkı olan bu kadını unutmuyor. Gerçi aşık olduğu kadını çokta hayatının merkezine koymasa da eşinin 'sen yıllarca benle beraber değildin' cümlesiyle yönetmen olayı özetliyor.
Aslında bu türden bir duygu bozukluğunun ülkemizde de yaygın olduğunu söyleyebiliriz.
Modern hayat kadın erkek ilişkilerin önünü alabildiğine açarken sonrasını düşünmüyor.
Evlenen her insan için geçerli olmasa da çoğu erkek ve kadının zihin dünyasında ilk aşkı yada evlenmeyi arzu ettiği kişi durabiliyor.
Filmde özellikle aşk ve ayrılık üzerine bir kaç aforizma var.
Ahmet'in yıllar sonra dönen arkadaşı Refik'e  'Kaç yıl oldu ayrılalı biliyormusun?' sorusuna Refik doğru cevap veremez ve Ahmet’te 'gidenler değil bekleyenler sayar yılları' der.
Şarklılık ve garblılık ikiliminden bahseden film aslında şarklılığa oynuyor.
Kader hepimizi esir alır diyor.
Sinematografisi çok iyi filmin.Gösterdiği manzaralar ve hikayeyi anlatışı ustaca.Müzikler özellikle finaldeki şarkıda güzel.
Sanat yönetmenliği titizce çalışılmış. Türkiye’de dizi sektörü sinemayı iyi besliyor belli ki.
Ancak sadece sinemada yapabileceğiniz bazı sahneler ve duygusal aktarımlar vardır ki yönetmen bunu iyi yapıyor.
Duruşlar ve bakışlardan anlam çıkartmamızı bekliyor.
Bu anlamda hızlı televizyon diline alışanlar sıkılabilir.
Özellikle final sahnesindeki iki aşığın karşılaştığı bölümde Özgül, kadının büyüleyiciliğini erkeğin ise çaresizliğini ustaca veriyor.
Zeki Demirkubuz'un Kader filminin finaliyle-gizli efsanedir o final sahnesi bilen bilir- karşılaştırıyorsunuz ister istemez.Fakat Demirkubuz'un sineması diyaloga dayanırken Özgül'ün ki daha çok görselliğe dayanıyor.
Oyunculuklarda iyi ama özellikle belgeseller ve TV yapımlarında ki etkileyici seslendirmeleriyle tanıdığımız Mehmet Atay'ın oyunculuğunu izlemekte ayrı bir zevkti.
Eski bir ittihatçıyı canlandıran Atay da rolünün hakkını vermiş.
Film hakkında konuşulacak şey çok.
Çok yönlü okumalara açık ve bu yüzden yönetmenin hiç aklına gelmeyecek sonuçlar da çıkartılabilir.
Film, sevenler niye birbirine kavuşamaza dair sorular sordururken sonuç olarak Fuzulivari 'İlm bir kıyl ü kal,her ne varsa alemde aşk imiş' özdeyişinin ispatı olarak duruyor.
Özellikle filmin ana kahramanı  'Bir ben başrolde değilim bu hayatta' dese de filmde kapıların kapandığı o sahnede bana Goethe'nin 'Her insan bir ademdir aslında çünkü hepimiz sıcak duyguların cennetinden bir kez kovulduk' sözünü hatırlattı.
Kiminin eski aşklarından pişmanlık duyduğu kiminin evlense bile aklından çıkartmadığı ilk sevdalıklarının gerçekliğini etkileyici bir dille anlatan Göl Zamanı filmini izleyip çıktığımda nedense aklıma yazının bu başlığı geldi 'Hepimiz Refikiz aslında' ve devamını da buraya yazalım  'çünkü hepimiz sıcak duyguların cennetinden bir kez kovulduk...'