Birkaç gün önce bir dostla yürüyüş yapıyorduk. ATM’de biraz işlerim olduğunu söyledim, bankamatiğin olduğu caddeye doğru yürümeye başladık. Velhasıl muhabbet ilerlerken ATM’nin başına geldim. Sıra falan da yoktu, etrafta küçük bir kız çocuğu vardı. Bir yandan arkamdaki arkadaşımla muhabbet ediyorum bir yandan işlerimi hallediyorum. O sırada çocuk arada bir ekrana falan bakıyor tabi çocuk diye aldırış etmiyorsunuz, sürekli çocukları azarlayan o malum büyükler gibi olmak istemiyorsunuz. Ben içimden bunları geçirirken, o sırada arka cebimdeki telefona arkadaş elini uzattı. Tabi, ben öyle zannettim. Meğer çocuk telefonu almaya çalışıyormuş. Ne yapıyorsun? diye sorduğumda hiçbir cevap vermeden oyun oynuyormuş gibi etrafımda dolanmaya devam etti. Arkamı dönüp arkadaşa,  gördün mü yaptığını? diye sorduğumda “Benim de cüzdana elini attı” dedi.

İşin foyası o zaman ortaya çıktı. Meğer ATM’nin hemen arkasında bu işi yaptıran büyük ihtimal anne-babası birkaç kişi oturuyordu. Birisi ATM’ye para çekmeye ya da yatırmaya geldiğin de çocuk hemen orada bitiyor, işlem yapan kişinin önünden arkasında geçerek fırsat kolluyor. Tabi çocuk olduğu için de kimse bir şey demiyor. Bir de o kadar şirin tatlı bir kız çocuğu ki böyle bir şey yapacağı aklınıza dahi gelmiyor. 

Çocuk oyun oynadığını sanıyor, bir cüzdan ya da telefon çaldığında mutlu oluyor. Çünkü aile takdir ediyor.  Aile ise para gelsin de nasıl gelirse gelsin derdine düşmüş vaziyette. Çocuk falan da pek umurlarında değil.
 Hırsızlığı yapan çocuk olduğu için de pek bir cezai yaptırımla karşılaşmayacaklarının da farkındalar. Zaten çocuk yakalansa dahi aile büyük ihtimal çocuğa kızacak, mağdurdan özür dileyecek, konuyu kapatacak. Güzel tezgâh ama aileye göre. 

J.J. Rousseau; “Bir çocuk kendisi iyi yetiştirilmemiş olan biri tarafından nasıl iyi yetiştirilebilir?" der. Tam da konuyla alakalı. Bu ebeveynler iyi yetiştirilmemiş, çocukları da bu yüzden iyi yetiştirilemiyor. Büyük ihtimal bu çocuk yetişkin olup çocuk sahibi olduğunda kendi çocukları da iyi yetiştirilemeyecek. Kısır bir döngü, sürüp gidecek. 
Şimdi o ebeveynlere mi kızalım, çocuğa mı? Sonuçta o ebeveynlerde bir zamanlar çocuktu. Sanırım bunu da en iyi Mustafa Kutlu özetlemiş, “Her doğan çocuk dünyaya tertemiz geliyor. Onu biz kirletiyoruz; hırs ile vahşet ile mal-mülk derdi ile.”