180 ülkenin yer aldığı basın özgürlüğü endeksinin 2020 yılı raporunda yer alan bilgilere göre; Türkiye basın özgürlüğü endeksinde 154’üncü sırada yer alıyor.

İlk sırada Norveç yer alıyor ve basın özgürlüğü oranı yüzde 7,84 olarak belirtilmiş.

Türkiye’nin basın özgürlüğü oranı ise; yüzde 50,02. Bu rakamları karşılaştırdığınız da özgürlük mü, yoksa tutsaklık mı olup olmadığını anlayabiliyorsunuz. 

Bu oranlara bakıldığında ülkemizde yayınlanan haberlerin çoğuna; yasak getiriliyor.
Hatta öyle bir hâl alıyor ki; bir haber yazıyorsunuz, yasaklanıyor.
O yasağın haberini de yazarsanız, o habere de yasak geliyor.

Yandaş olsun veya olmasın, her türlü fikre açık olmadığımız sürece gelişmiş bir ülke olmayacağımız kanaatindeyim.

Herkes siyah rengi, beyaz diye savunmamalıdır.

Ya da beyaz rengi, mavi olarak diretmek zorbalıktan başka hiçbir işe yaramaz.

Herkesin penceresi aynı manzarayı görmemeli. Kimisi ormanı, kimisi dağı, kimisi denizi, kimisi yolu ve kimileri de gökyüzünü rahatlıkla görebilmeli.

Aslında biz ülke olarak basın özgürlüğünde kendimizi kısıtladığımız için; Honduras ve Ruanda ile eş değer tutuluyoruz.

Aslında biz burada kendi ayağımıza sıkıyoruz ama lafa gelince Avrupa ülkesi olarak böbürlenmekten geri kalmıyoruz. 

Öyle bir duruma geldik ki; Silivri soğuktur söylemine maruz kalan insanların yüzde 90’ı gazeteci.

Aman bunu yazmayalım başımız ağrır, aman bunu çizmeyelim içeri atarlar korkusu bizi basın özgürlüğünde bulunduğumuz konuma taşıdı.

Basına tek bir noktadan bakmamız gerekiyor, çünkü takım elbiseli bürokrasimizin penceresi hep yeşillikleri görüyor...