Geçen hafta üstünde durduğumuz konudan devam edeceğiz. 
     Tabiat Yüce Yaradan’ın emri ile insanoğlunun hizmetine sunulmuştur. Tabi bu yetki mutlak değil itibari bir yetkidir. Bu insanoğluna yapılan bir ihtardır. Mülkün tek, ebedi ve mutlak sahibinin Allah olduğunu gösterir. Biz zavallı beşerin ihtirası ise bu mülkün kendisine ait olduğunun sanısından öte bir şey değildir.
     Kur’an’ı Kerim’in açık ayetlerden anlaşılacağı hükümlere göre, beşer, Allah’ın mülkünü tasarrufa memur kılınmakla birlikte, asla kendi haline, başıboş bırakılmamıştır. O, tabiatı istismar ederken mülkün gerçek sahibini asla unutmamak, haddini ve nefsini aşmamak, ruhunu kibirle besleyerek tanrılık düşüncesine kalkışmamak, diğer insanlara saygı ve şefkatle hareket etmek, hatta diğer canlılara karşı insaf ve merhamet nazarı ile davranmak zorundadır. İslam haksız yere, nefsani duygular ile, bırakın insana hiçbir canlıya kötü davranılmasını hoş karşılamaz. Tüm bu hizmetimize sunulan canlılar bize Allah’ın bir nimeti ve emanetinden öteye gidemez.
     İnsan, üstün niteliklere sahip olduğu için büyük istismar gücüne de sahip bulunmaktadır. Beşer, bu güçlerini bireysel ve toplumsal planda kontrol edemezse, çözümü olmayan haksızlıklara ve zulümlere neden olmuş olabilir. İnsan bu zulmü ve haksızlığı bir başkasına değil, kendi şahsına ve nefsine bile yapmış olabilir. Beşer, bu güçleri ile bilgi, beceri, mevki, salahiyet, mal ve mülk edinebilir. Tüm bunlar birer sonuçtur. Fakat tüm bunları başka insanlar aleyhinde kullanmak demek, onları istismar için vasıta yapmaktan başka bir şey olamaz. Bu hâl ise çok kötü bir durumdur. 
    Bunlar bize, istismarın sebebi değil sadece vasıtasıdır. İstismarın kötülüğüne inanmamış vicdanlar, sadece mal ve mülklerini değil, makamlarını, mevkilerini, bilgi, beceri ve yetkilerini de insanlar aleyhine kullanmasını bilirler. Birtakım düşüncelerle, mülkiyeti kaldırmakla ve sınırlamakla istismar durmaz, sadece şekil ve biçim değiştirir.
    Selametle…