Oruç, hayatımızdaki aşırı dünyevileşme sarkmalarını dіѕіplіne eder. Sağlığımıza faydalıdır, metabolizmanın yılda bir kez kendini yenіlemeѕіne imkân verir ve vücudumuz derlenip toplanır. İnsandaki yardımlaşma duygusunu giderir. Kontrolsüz yemek ve kontrolsüz zaman kullanmak konusunda bizi uyarır, yeniden bunları kullanırken ihtiyacımız olan farkındalığı oluşturur. Yiyip içmede, heva ve heveste, yoksulu gözetmede, fâni olmamızda oruç çok önemli farkındalık oluşturmaktadır.

Dinimiz İslam’da oruç tutmak farz olduğu gibi namaz kılmakta farzdır. Ama özellikle namaz kılmayan birçok insan Ramazan ayında oruç tutmayı ihmal etmez. Tabi ki kimse oruç tutmasın demiyorum, demek istediğin 2 ibadette farz ama namaz kılmak bize oruç tutmaktan daha zor geliyor. Hadis-i şeriflerinde Peygamber Efendimiz (sav) şöyle buyurmuştur: “Namaz dinin direğidir, terk eden dinini yıkmış olur.” Belki orucu yılda bir ay olmak üzere Ramazan ayında tuttuğumuz için nefsimize o kadar ağır gelmiyor. Aynı şekilde belki namazı yılda bir ay kılsaydık daha ehemmiyet verecektik. Ama Rabbimiz bize yılda bir ay değil günde 5 vakit namazı emretmiştir. Bunu bir kul olarak yerine getirmek boynumuzun borcu olmalı. Ramazan’ın 15. gününden sonra, yanı 16. gününden itibaren birçok yöremizdeki camilerde teravih namazlarından sonra hüzünlü ve göz yaşartıcı vedalar yapılır. Ramazan sonralarına yaklaştıkça hüznün yoğunlaşması, vedaların cami duvarlarının ve sınırlarının dışına taşması sonucunda ѕeromonі toplumsallaşır ve kültürel bir boyut kazanır. Teravih namazlarına gelenlerin sayısı gün geçtikçe azalır. Bir hocamız teravih namazını maratona benzetmişti, ilk düzlükte çok hızlı koşarsanız finişi göremezsiniz ve kesilip kalırsınız demişti. Yarı yolda kalmamak için tempolu şekilde gitmeliyiz ve finişe varmalıyız diyerek te eklemişti.

İbadetlerimiz bize annemizden babamızdan kalan bir miras olmalı, Allah rızası için yapmalıyız oruçta farz, namazda farz ibadetleri birbirinde ayırmadan layıkıyla yerine getirmeye çalışmalıyız. Diyeceksiniz sen bunları dost doğru yapıyor musun ki bize söylüyorsun. Bu yazıyı öncelikle kendi nefsime yazdım, sonra toplumda maalesef böyle bir olgunun oluştuğunu gördüm ve naçizane fikirlerimi ifade ettim.