Birazdan anlatacaklarım son yıllarda kaleme alınmış en âfet-ül âfitap kitabın tanıtımından ibarettir.

Üstelik bu kitabı kim yazdı biliyor musunuz? Şu an ruhunuzun matbaa kokusu hasretiyle yanıp tutuşan safderununu yumuşak dokunuşlarla okşamakta olan mütevazı kardeşiniz Muhammed Gömük.

Kendim yazdım diye demiyorum, yok böyle bir şaheser…

Diye giriş yaparsam abartmış olurum; ama piyasada kitab-ül fışfış diye tarif edebileceğimiz o kadar boş tıngırtı kitap var ki hakiki alın teri dökülerek yazılan nice güzel esere haksızlık yapılıyor.

Apaçık bir göz boyamadan ibaret fışfış kitapların vahşi reklamlarla piyasada yok sattığını, resmen mâfiş olduğunu görüyoruz, içimizin yağları eriyor.

Vaktiyle divan edebiyatının kalem tutanları, sanattan bigâne şiirler yazıp kendini şair sananlara hâdiyegü der, onları kâle almazlarmış.

Eski köprülerin altından çok sular aktı ve zamâne hâdiyegüleri millet nazarında illetli bir itibara müptela olup bedavadan hürmete kondu, breh breh breh.

Şahsen benim bir tiraj sorunum yok, hamdolsun peynir ekmek gibi satılıyor kitaplarım. Şan şöhret olmak gibi de bir meselem de yok, mühim olan adamlıktır diyorum. Lâkin şuur fukaralığından müşteki olduğumdan kelli yeri gelmişken konuya dâir çok önemli birkaç mevzuya temas etmeden geçmek istemiyorum.

Vakta ki bir baba kızına kitap okuma alışkanlığı kazandırabilmek için ödül vermek istemiş ve:

“Bana bak cimcime, eğer şu kitabı bitirirsen sana 100 Lira vereceğim.” Demiş.

Bu teklif kızın çok hoşuna gitmiş ama kitap okumayla da pek arası yokmuş. O nedenle, “en iyisi ben bu kitabın özetini internetten araştırıp bulayım, onu iyice ezberleyeyim, babam okudun mu diye sorunca da o özeti anlatırım” diye düşünmüş.

Ve çocuk gitmiş, babasının okuması için verdiği kitabın özetini bulmuş. İki sayfalık bir özeti iyice öğrenmiş. Tabi babası anlamasın diye de bir hafta beklemiş. Bir hafta sonra:

“Babacığım ben kitabı okudum, ödülümü verir misin” diye sormuş.

Babası kızından kitapta geçen konuyu anlatmasını istemiş. Kızcağız güzel bir şekilde konuyu anlatmış ve ardından tekrar ödülünü istemiş babasından.

Ama babası hiç beklemediği bir tepki vermiş ve kızına:

“Bana bak cimcime, sen bu kitabı okumamışsın; eğer okusaydın kitabın içine koyduğum 100 Lirayı bulurdun!” Demiş.

Kıssadan hisse; ben şu anda ne desem, ne anlatsam boş; bir anlamda mâfiş. En güzeli kitabı alıp güzelce okumak ve bazıları bir inci kadar değerli olan hakikatleri bizatihi keşfedip hazmetmektir. Doğru olan, zevkli olan ve akıllıca olan budur.

Kaldı ki adı “Ver Papazı Al Papazı” olarak tayin edilen bir araştırma eserinin, yakın zamanlardaki Brunson Vakasına nasıl iğneli bir atıf yaptığını ve dâhi bunun gibi dokunaklı okuma sefâlarıyla dolu olduğunu adından kolayca anlayabilirsiniz. Evet, kitabın konusu genellikle FETÖ eksenli vaka-i vakvakiyeler ve tabii bu arada bazı çevreleri, mihrakları, mahfilleri ve şirin görünümlü şeytani locaları oldukça rahatsız edici gerçeklerdir. 

Euzu billahimineşşeytanirracim.

Gerçekleri anlatmak iyidir, hoştur da önemli olan edebî bir üslupla, okuyucuyu yormadan, hırpalamadan, nazikçe anlatabilmektir. Yoksa o hoşluk pervasız bir boşluğa, tabiri caize mâfiş olmaya mahkûmdur, hafazanallah.

Ver Papazı Al Papazı adlı eserime dâir hissikablelvuku şu ki eline alan gönüller hiç lâyetezelzel olmadan gördükleri sâfi hakikatin tesiriyle müşkülpesent bir hâlde aşk ile feverân eyleyip cuş-u huruş olacaklardır. O kadar da iddialıyım! Tek tek ayrıntıya girmek istemiyorum velâkin biraz siyaset, biraz uhreviyet, biraz da hüner ve inayet sosu ile şükelâ olmuş böyle bir kitabı kolay kolay bulamazsınız.

Sizlere nâmütenâhi teşekkürlerimi sunarken kitab-ül fışfış ve-l mâfiş piyasa kitaplarına meydan okuyan, her bir kelimesi tatlı candan bir pâre olan güzide eserimi hiç mızmızlanmadan satın alacağınızı muhayyile ediyor ve sizin nâmınıza geriye söyleyecek tek bir söz buluyorum: 

Bismillahirrahmanirrahim…