Kan, gözyaşı, bitmek tükenmek bilmeyen acı... Müslümanların kaderi oldu bu kelimeler... Ama bu kaderi kendine keder eden ne kadar insan var deseniz, inanın katledilen çocuklar kadar bile değil. 

Boğazı düğümleniyor insanın, yaşanan vahşeti ekrandan görmeyi bile yüreği kaldırmıyor bazen... Fakat onu bizatihi canlı canlı yaşayan mazlumlara baktıkça da insanlığından utanıyor insan! Fakat bu utancı bir cesaret haykırışıyla değil bir sessizlik senfonisiyle karşılıyor insanlık. Sadece dostlar alışverişte görsün misali kınadık, kınıyoruz, kınayacağız misali kelimelerle geçiştiriyor insanlar. Madem kınamakla iş bitiyor bizde kınayalım! 

Üzerine gelen çelik gövdeli tanklara, küçücük cüssesiyle taş atan Filistinli Ammar kadar cesur olamayışımızı kınayalım!

90 yaşında beli bükülmüş Doğu Türkistanlı dedelerin yasak konulan ibadetlere koşa koşa giderken ki inancın zerresini taşıyamamamızı kınayalım!

Irak’ta tecavüze uğramamak için intihar fetvası isteyen Müslüman bacılarımız varken, Ramazan’da sakız çiğnemeyi tartışan halimizi kınayalım!

Suriye’de atılan bombalardan çocuğu korkmasın diye oyun oynuyorlar diyen babalar varken, hangi tatil beldesi daha sakindir diye araştıran vurdumduymazlığımızı kınayalım!

Yemen’de kundakta ki bebeler kimyasal silahlarla zehirlenirken, “baby shower” partileriyle birbirine hava atmaya çalışan seküler Müslümanları kınayalım!

Arakan’da tek suçları(!) Müslüman olmak, olan kardeşlerimiz yurtlarından atılıp, bataklıklarda yaşamaya mecbur edilirken, elimizde ki her türlü konfora rağmen hala şikâyet ettiğimiz hayatımızı kınayalım!

Binlerce kilometre öteden mazlumların çığlığını duyup yardım eli uzatan ecdadın yanı başında ki zulme başkaldıramayan torunlarını kınayalım!

Kınayalım ama zalimlerden önce zulme cesaret veren ahvalimizi kınayalım! 
İmani bir şecaatle yükseltemediğimiz haykırışımızın yerine ikame ettiğimiz sahte bir gözyaşıyla yaptığımız kınamayı, kınayalım!