Doğan Cüceloğlu bir seminerinde yere bir parça ekmek koymuş ve bu ekmeğe basabilecek biri var mı? diye sormuş salondakilere.
Hiç kimseden ses çıkmamış tabii. Sahneye gelip bu ekmek parçasına basana 100 dolar vereceğim diye devam etmiş.
Salondan yine çıt yok.

Fiyatı artırarak 5.000 dolara kadar getirmiş. Bu sırada salonda bulunanlardan birisi,
“Hocam! İstersen 500 bin dolar ver. Yine bize o ekmeği çiğnetemezsin, boşuna uğraşma” demiş.
Doğan Hoca da, işte değerler eğitimi budur diye tam sırasında taşı gediğine koyuvermiş. 

“Para vererek ekmek çiğnetebileceğiniz insan sayısı yok denecek kadar azken, bedavaya yalan söyleyen, dedikodu yapan insanların bu kadar çok olması biraz garip değil mi?”
Acaba yalan söyleme konusunda da bu kadar hassas olamaz mıydık?

Veya herhangi bir toplulukta birisi gıybet etmeye başlandığında herkes tepki veremez miydi? 
Yere düşen ekmeği çiğnememek için gösterdiğimiz hassasiyet, yerlerde sürünen bazı değerlerimiz çiğnenirken niçin kendini göstermiyor ACABA?

Mesela, sol elle yemek yememeye gösterdiğimiz özeni, kul hakkı yememeye neden gösteremiyoruz? Ayakta su içmemeye gösterdiğimiz duyarlılığı, herhangi bir sırada beklerken, ne olursa olsun kimsenin önüne geçmeden sabredip kul hakkı yememe konusunda gösteremez miydik?

Doğada, açık alanda ailemizle, dostlarımızla, sevdiklerimizle eğlenmeye, piknik yapmaya gittiğimizde, yiyecek-içeceklerimizin, oturup kalkacağımız yerlerin, belki namaz kılacağımız yerlerin temizliğine gösterdiğimiz titizliği, o güzelim yerlere bizden sonra gelecek olanlar için tertemiz bırakma konusunda, çevre temizliği konusunda, yerlere çöp atmama konusunda gösteremez miydik?

Trafik kurallarına uymamanın en ağır kul hakkı ihlali olabileceğini düşünerek hem kendimiz sevdiklerimiz için hemde içinde yaşadığımız toplum için hayatı cennete çeviremez miydik?

“Sui misal, misal olmaz” düsturuyla hareket edip, “şüyuu vukuundan beter" olayları reyting için haberleştirip Basın Ahlakını ayaklar altına almaktan kaçınamaz mıydık?