Vahşi Hz. Hamza’yı Şehit ettiğinde Resulullah (S.A.V) onu şehit edenin Vahşi olduğunu öğrenmişti ve çok hiddetlenmişti, Zaman geçecekti Vahşi bir vesile ile Müslüman olacaktı, Artık Vahşi Resulallah’ın karşısında ama içinde bir korku içinde bir heyecan içinde bir sızı…

“Ben geldim ya Resullah Müslümanım artık” diyecekti

Resulullah (S.A.V) çok sevinecek çok mahzun olacaktı, o anda yüzünde bir hüzün Vahşiye bakıyordu Amcasını görüyordu sanki o anı, şehitlik anını..
Sonrasında;
”Benim karşıma çıkmasan” diyecekti “seni gördükçe amcam geliyor aklıma çok üzülüyorum”

Emir telakki edecekti Hazreti Vahşi görünmeyecekti. Herkes mescitte, vahşi, sütunlar arkasındadır…

Yaklaşamamak Resullaha (S.A.V) metreler mesafesınde olmak ama ona dokunamamak…

Belki olsun diyecekti olsun Müslüman oldum ya Ona Ümmet oldum ya, bu da büyük nimetti demiştir elbet..

Sonrasında ResulAllah (S.A.V) vefat edecekti…

Mescit öksüz,
Mescit yetim,
Mescit sahipsizdi sanki,
Hazreti Vahşi söz vermişti ya yaklaşamıyordu mescide
Sanki Resulallah (S.A.V) hep oradaydı.
Ve bir gündü…
Hazreti Vahşi mescid arkasındadır,
Yine üzgün,
Gözleri yaşlı,
Özlüyordu çünkü
Dokunamamıştı Resullaha (S.A.V) ya…
Ve o dem bir ses yükseliyordu
Vahşiii…!
Ne bekliyorsun? Mescit seni bekler,
Gir artık mescite,
Sanki zaman durmuştu,
Sanki mekan yok olmuştu,
Vahşi huzurdaydı..
Sonrasında Yalancı bir peygamber çıkıyordu!
Vahşi onu öldürecekti belli ki bu şeref onu Resulallaha (S.A.V) yakın kılacaktı..
Vahşi öyle bir sahabi
Onun da imtihanı öyleymiş…