Orta Asya’da Ozan Dede Korkut’un, kopuz ile başlattığı gelenek, Türkler için vazgeçilmez bir unsur olmuş, gittikleri her yere bu kültürü taşımışlardır. O dönem için saygı duyulan Türkmen Abdallar, refah bir hayat yaşamış, otağlarda ki eğlencelerin vazgeçilmezleri olmuşlardır.

Türkler Anadolu’ya geldiğinde Abdallık geleneğini de yaşatmışlardır. Anadolu’da genellikle konar – göçer bir hayat yaşayan abdallar, İç Anadolu ve Ege bölgesinde kendilerine yurt edinmişler, çaldıkları ezgilerle halkın saygısına nail olmuşlardır. Ancak Abdallık için en zor dönem 18. Yüzyıldan sonra başlamıştır. O dönemde Abdal kelimesi halk nezdinde “serseri – dilenen” anlamını taşımakla beraber, abdallar zor günler yaşamış, ekonomik olarak dara düşmüşlerdir. Ayrıca halk arasında “ kızı gönlüne bırakırsan ya davulcuya varır, ya zurnacıya” gibi kalıplaşmış terimler de ortaya çıkmıştır.

Ancak Abdallar onca zorluğa rağmen kültürlerini terk etmemiş, yaptıkları ezgilerle Anadolu halkının yeri geldiğinde eğlencesine ortak olmuştur, yeri geldiğinde ise derdine. Günümüzde hala bu kültürü yaşayan abdallar bulmak mümkündür. Nitekim Anadolu’nun kültürel mirası olan Abdalların üzerinde hâla geçmişten izler bulmak mümkündür.

Aşık Veysel, Çekiç Ali, Muharrem Ertaş, Mahsuni Şerif ve Neşet Ertaş.. Bu insanlar yaptıkları ezgilerle yıllar boyunca Anadolu insanının dilinden düşmeyecek, dertlerine ve neşelerine ortak olmaya devam edeceklerdir. Sevgiyi, saygıyı, hoşgörüyü temsil edeceklerdir.

Ancak aralarında Neşet Ertaş’ı ayrı bir kefeye koymak kimseyi şaşırtmayacaktır. Çünkü Neşet Ertaş, 18. Yüzyıldan itibaren gelişen Abdallar üzerinde ki önyargıyı kıracak, “dilenci – serseri” tabirini onların üzerinden kaldıracak, onlara yeniden halk nezdinde saygı duyulmasını sağlayacaktır. Sadece yaptığı ezgilerle değil, yaşadığı hayat ile de Abdalların üzerinde ki kötü algıyı yıkıp atacaktır.

Neşet Ertaş, Anadolu irfanını, saygısını, hoşgörüsünü yaşantısıyla insanlığa aktarmıştır. İsmi yüzyıllar boyunca unutulmayacak, ezgileri nesilden nesile ulaşacaktır. Bu vesileyle başta Neşet Ertaş olmak üzere, ahirete intikal etmiş tüm Abdallarımızı rahmet ve minnetle anıyorum. Bu geleneği yaşayan, yaşatanlara da uzun ömürler diliyorum.

“ Bir yaratmış Allah tüm insanları,

Ayrılık insanın sözünden olur,

Ayrı görme gel şu insanoğlunu,

Her niyet kişinin özünden olur.”