Evliliğin ana gayesi neslin devamını sağlamaktır. İnsanlar geride bıraktıkları nesillerle devam ederler. Bu bakımdan Allah, insanların fıtratına çocuk sevgisini yerleştirmiştir. Çocuk Allah’ın insana lütfettiği en güzel nimetlerden biridir. Bu nimet büyüklüğü nispetinde de aynı zamanda bir sorumluluk ve külfettir. Önemli derecede imtihan vesilesidir ve çocuk Allah’ın bir emanetidir.

Bir insanın dünya ve ahiret hayatını çok yakından ilgilendiren önemli bir konudur. Ailenin göz bebeği olan çocukların hayırlı birer insan olmaları ve ileride anne-babayı güzel bir şekilde temsil edip onları hayırla yâd etmeleri için çok iyi yetiştirilmeleri gerekir. Aksi halde saadet ve rahmet kaynağı olan çocuklar, felaket ve azap sebebi olurlar. Ahiret hayatı için sadaka-i cariye olarak sevap ve huzur vesilesi olurken azaba da vesile olabilirler.

Nitekim Yüce Allah şöyle buyurmaktadır. “Ey İman edenler! Kendi nefislerinizi, hanımlarınızı ve çocuklarınızı yakıtı insanlar ve taşlar olan ateşten koruyunuz.”(Tahrim, 66/6) Bu ayet nazil olunca Hz. Ömer’in “Ya Rasulallah!, Biz kendi nefislerimizi Allah’ın ve Resul’ünün emirlerine itaat ederek, yasaklarından kaçınarak koruyabiliriz. Fakat hanımlarımızı ve çocuklarımızı ateşten nasıl koruyabiliriz?” sorusuna Peygamber Efendimiz (s.a.s.): ”Allah’ın emrettiği şeyleri onlara emreder, yasakladığını yasaklarsınız. Bu tutumunuz onları koruma olur.” cevabını vermiştir.

Çocuklarımız bizim mülkümüz değil, Allah’ın belli bir zamana kadar bakımlarını bize emanet ettiği kutlu misafirlerdir. Ailenin birden fazla çocuğa sahip olması durumunda çocukların her birinin aile içinde ve dışında haklarının korunması, hem çocukların geleceğe hazırlanmasında hem de aile saadetinin sağlanmasında çok önemli bir etkendir.

Peygamberimiz (s.a.s.) çocuklar arasında bir öpücükle de olsa, ayrım yapılmamasını öğütlemiştir. Oğlu gelince öpüp kucağına alan, fakat kızı gelince ilgisizce yanına oturtan adamı da çocukları arasında haksızlık yaptığı için kınamıştır(Beyhakî, Şuabü’l-îmân, VI, 410).Anne babalara, çocukları arasında yapacakları bağışlarda eşit olmalarını tembihlemiş, evlatlar arasındaki farklı muameleyi zulüm olarak nitelemiştir (Nesâî, Nuhl, 1).

Bazı ebeveynler farkında olmayarak çocuklarının birine aşırı hoşgörülü davranmakta, diğerlerine istenmeyen çocuk muamelesi yapabilmektedirler. Bu tutumlar, çocukların kişilik ve duygusal gelişimlerine zarar verir, kardeşler arasında kıskançlığa yol açabilir. Anne babaların tutumlarını buna göre belirlemeleri önemlidir. Muhakkak ki Allah, her işi en güzel şekilde yapmayı emretmiştir. (Müslim, Sayd, 57) Hz. Peygamber’in sözlerini hayata geçirerek pratize etmişlerdir.

Enes Radıyallahu Anh anlatıyor: “Bir adam Peygamber ile beraber oturuyordu. Derken adamın küçük oğlu geldi. Adam onu öptü ve kucağına oturttu. Sonra adamın küçük kızı geldi. Onu da alarak yanına oturttu. Bunun üzerine Peygamber Sallallahu Aleyhi ve Sellem: ‘Sen kız çocuğu ile oğlan arasında adaleti gözetmedin!’ buyurdu. Yeryüzünde hangi eğitim sistemi çocuklar arasında bu ölçüde adalet ve eşitliğe dikkat edebilir? Bu, ancak nübüvvet nurunun aydınlattığı eğitim nizamında mümkündür. Çok defa çocuklar arasında anlaşmazlık ve kavga olur.

Böyle durumlarda aralarını ayırmak, haklı ve haksızı ortaya çıkarmak ve bunu yaparken de adalet ve eşitlik esaslarına riayet etmek gerekir. Rasulullah Sallallahu Aleyhi ve Sellem kavga etmekte olan iki çocuğun arasını ayırmış, onların yanlışlarını düzeltmiş ve büyükleri her halükarda zulmü bertaraf etmeye çağırmıştır. Çünkü zulüm ortadan kaldırıldığında yerine adalet gelir. Bu konuyu bitirirken, adaletle davranan anne baba ve eğitimcileri müjdeleyen bir hadisi hatırlatmak istiyoruz. Böylece, dünyadaki semeresinin yanısıra ahirette verilecek mükâfat da görülmüş olacaktır. Abdullah b. Amr’dan rivayet edildiğine göre Rasulullah Sallallahu Aleyhi ve Sellem şöyle buyurmuştur: “Şüphesiz adaletle hareket edenler, Allah nezdinde nurdan minberler üzerinde olacaklardır. Bunlar, hükümlerinde ve aile fertleri ile mütevellisi oldukları kimseler hakkında âdil davrananlardır.