Biz peygamber kokulu sokaklarda boy atamamış çocuklarız. Başımızı peygamber eli okşamamış, Bilal'in sesinin yankılandığı tozlu yollar bizim evlerimize hiç çıkmamış. Orada sanki cennet yanı başımızdaymış. Cebrail (a.s) daha demin ayrılmış. Bir Eylül akşamı "anam babam sana feda olsun" sesleriyle sabahlamış Medine sokakları. 
Analar ve babalar feda edilmeliymiş Rasulullah (a.s.m)'a fakat bu bizim dilimizde terör olmalıymış. 
Bizim yollarımız gökdelenlere çıkmış, eteklerimiz AVM'lere takılmış. Ülkemin topraklarına biraz kan, biraz para, biraz politika çokça politika bulaşmış. Batı'dan bir kibrit de "haya" için çakılmış. Gözlerimizi kamaştıran renkler kibrin tohumlarını saçmış. Kalplerimizde büyüyen öfke çoktan boyumuzu aşmış. Cebimizde sakladığımız kardeşlik kırıntılarını da dün Nil'e salmıştık. Kahrolası kibrimiz demiştim Nil'e, Nil benden de çok ağlamıştı. Siyah kalemlerle çizilmişti sınırlar. Önce haritalara değmişti mürekkep, sonra kalplerimize. Bu galiba bize anlatılmış en hüzünlü hikaye. 

Dünya belki de bir miktar Bedir dönüşü, Suffa'dan yükselen sesler, Ebu Eyyüb'ün sevinci ve Medineli çocuklardan ibaret olmalıydı.

Vay ki biz beton binaların arasında, modernizmin yakalarımızdan çekiştirdiği çocuklardık. Kentsel dönüşüm projelerinin, billboardların, starların, bucksların, haramları pazarlayan ekranların, bir alana bir bedavaların, diplomaların, kravatların, bu caddelerin arasından ahdimizi tekrarlayarak kaçmalıydık. Çünkü bu caddeler sanki hiç peygamber geçmemiş gibi... Bu caddeler nankörlüğü mahlas edinmiş, ölümün kuyusunu kazmış, sanki hiç yağmur değmemiş gibi...

Bu caddeler sanki "İnsanların hesap zamanı yaklaştı fakat onlar hâlâ gaflet içinde yüz çeviriyorlar." (Enbiya/1) diyerek silkelenmeye muhtaç gibi. Bu caddeler sanki -izmlere tekbir getirtecek gençleri bekliyor gibi. Bu caddeler sanki bizi bekliyor gibi!..