Film seyretmeyi herkes sever ama sanırım benim sinemaya ilgim, ortalamanın az biraz üzerindedir. Özellikle hayattan bir hikâyeyi alıp, insanı yüreğinden yakalayan bir üslub ve dille anlatan sanatçılara, hem saygı hem hayranlık hissettiğimi saklayamam. Ancak usta bir ressam gözünün yakalayabileceği enstantanelerin, renklerin, ışık ve gölge oyunlarının resmigeçidinin adeta sihirli müziklerle tamamlandığı “yedinci sanatın” başarılı örnekleri hayran olunmayacak gibi değildir.

Sinemaya ilgim çok küçük yaşlarda başlayıp giderek arttı ama baba olup yavrularımı kollarıma aldıktan sonra bir baktım ki artık bazı filmleri seyretmekte zorlanır olmuşum. Fiziksel ya da duygusal olarak incinen, incitilen çocukların anlatıldığı filmleri ya hiç seyredemez ya da gözyaşları içinde seyreder hale gelmişim. Hele baba kız, baba oğul hikâyelerinin anlatıldığı filmler -velev ki çocuklar incinmese bile- göz pınarlarımı doldurur olmuş.

Daha önce hiç zorlanmadan seyrettiğim halde, baba olduktan sonra göz yaşlarına boğulmadan seyredemez hale geldiğim filmlerden birisi, İtalyan yönetmen Roberto Benigni'nin 1997 yapımı “Hayat Güzeldir” filmidir mesela. Savaşta, beş yaşındaki yavrusunu uğradıkları felaketin dehşetinden korumaya çalışan bir babanın masum yavrusuna olan biteni bir oyunmuş gibi sunma gayretini anlatır bu film. Evlerinden alınmalarını, toplama kamplarına gönderilmelerini, oradaki ağır şartları, hatta cinayetleri çok büyük ödüllü bir yarışmanın safhaları gibi sunmaya çalışan babayı -bırakın seyretmeyi- hatırlamak bile beni sarsıyor. Çocukların o tarifsiz güzellikteki dünyasını bir anda kirletip, kin, nefret, intikam hisleriyle doldurmak o kadar kolay ki! Ama o küçük yaşta, pırıltısı bu tür karanlık hislerle yok edilen çocuk kalbinden geleceğe dair ne beklenebilir? O babanın ölüme götürülürken bile kendisini saklandığı yerden izleyen çocuğuna gülümseyip, sanki uydurduğu oyunu sürdürüyormuş gibi yaptığı sahneyi tüm anne babalara seyrettirip anlatmak isterdim. İsterdim ki bizim anne babalarımız da anlasın, küçük, masum ve savunmasız yavrularımızın ruhları örselenmeden yetişebilmesi ne kadar mühim bir mesele!

Her biri minicik kalplerinde dünyayı değiştirecek potansiyeller taşıyan çocuklarımızı yetiştirme konusunda ne kadar bilgisiz, ne kadar tecrübesiz, ne kadar umursamazız!

Dünyanın en kıymetli mücevherleri misali zarar görmesinler diye itinayla kadifelere, tüllere, pamuklara sarıp en güvenli yerlerde muhafaza etmemiz gereken çocuklarımıza nasıl taş, toprak muamelesi yapıyoruz, onları hem kendimizin hem başkalarının zararlı temaslarına nasıl maruz bırakabiliyoruz.

Bir öfkeli bakış, bir korkutucu bağırış, bir küçük fiske yahut ihmal, azıcık ilgisizlik minik ruhlarda nasıl geleceğe taşınan, kapanmaz derin yaralar açabilir düşünmüyoruz.

Benzer hislerle seyretmekte güçlük çektiğim diğer bir film Fransız yönetmen Luc Besson tarafından yazılıp yönetilen 1994 yapımı “Léon: The Professional”. Bizde “Sevginin Gücü” ismiyle vizyona giren filmde 12 yaşındaki kız çocuğu Mathilda'nın yürek parçalayıcı öyküsü anlatılır. Mathilda'nın babası onu sık sık döven bir “torbacı”, üvey annesi bir uyuşturucu müptelasıdır. Mathilda'nın hayatı çoktan kaymıştır. Okulu bırakmıştır, yetişkin kadınlar gibi giyinmekte ve sigara içmektedir. Bir gün mafya, babasının ödemediği bir uyuşturucu parası yüzünden Mathilda'nın tüm ailesini yaşadıkları berbat apartman dairesinde katleder. Mathilda da öldürülecekken tesadüfen orada olan profesyonel kiralık katil Leon Mathilda'nın hayatını kurtarır. Bundan sonra Mathilda'nın kendi anne babasından bulamadığı sevgi ve şefkati, korunup kollanmayı, sahip çıkılmayı, baba yerine koyduğu bir kiralık katilde nasıl bulduğunu seyrederiz. Başlangıçta istemeden de olsa yavaş yavaş baba rolünü benimseyen kiralık katilin de kendi hayatını “hayattan bir tat almama vesile oldun” dediği küçük kız uğrunda feda ettiğini ve tüm servetini o çocuk “düzgün” bir hayat yaşasın diye bıraktığını görürüz.