Kadınlar anneliği, hamile olduklarını öğrendikleri anda yaşamaya başlarlar. Bebeklerini bedenlerinde büyütürken her aşamayı da hissederler. Erkekler için durum farklıdır. Onlar baba olduklarını bebekleri doğduktan sonra anlar. Her halükârda babalar, bir çocuğun gelişiminde ve toplumdaki duruşunda önemli bir rol oynar.

Baba çocuk için bir sevgi kaynağı, bir özdeşim modelidir. Çocuğun dünyaya açılmasını, anne bağımlılığından kopmasını ve birey olarak, yaşamda öz güvenli olmasını sağlayan en önemli kişidir. Babaların çocuklarına olan bağlılıkları annelerin çocuklarına olan bağlılıklarından çok da farklı değildir. Bununla birlikte, babaların çocuklarına bağlılığı, annelerinkinden daha az ya da daha düşük bir yoğunlukta gibidir. Baba hem eşine hem de çocuğuna karşı koruyucu bir rol üstlenirken, bir yandan da çocuğun bakım ve sorumluluğunu daha az üstlenir. Bu da babanın çocuğuna daha az bağlı olduğu gibi görülür. Baba, bebeğin erken duygusal ve sosyal gelişiminde önemli bir rol oynar.

Baba olmak, bir insanın yaşamında liman olmaktır. Nasıl ki gemiler, açık denizlerde dev dalgaların arasında yol alırken gerçek kuvvetlerini düşlerindeki limanlardan alırlar; çocuklarda yaşamları boyunca karşılaştıkları badireleri arkalarında hep bir babanın var olduğunu bilerek atlatırlar. Baba, umuttur. Kuşlar yuvadan uçtuktan sonra da yuvayı adıyla bekler baba. Baba tek bir renge indirgenemez. Gökkuşağına benzer. Yeni doğmuş bebeğiyle oynarken tıpkı onun yanakları gibi al aldır. Oğluna nasihat ederken coşkun bir mavidir, bir gencin kalbinde esen fırtınaların boyasıyla boyanır. Kızını gelinlik içinde görünce bembeyazdır. Az konuşur, çok susar baba…

Hayat değirmeninde öğütülmüş, keder fırınında pişirilmiş, doğru zamanda doğru şeyi söylemek hususunda ustalaşmıştır. Ahlak, aile ortamında kök salar, gelişir. Suyunu annenin ve babanın davranışlarından alır. Merhameti, hoşgörüyü sadeliği evlerinden, babalarından öğrenen çocuklar, yaşamları boyunca öz güvenle hareket ederler…