Babalar annelere göre daha ikinci planda yer alır，baba ile evlatlarının özellikle erkek evlatların bağı farklıdır. Kız çocuğu gibi erkek evlat babaya naz yapmaz sevdirmez kendini. Ama babaların yerini hiçbir kavram, hiçbir makam, hiçbir beşeri varlık tutmaz. Hani derler ya gölgesi bile yeter diye, aynen öyle babanın varlığı bile güçlü olmamız için yeterli olabilir. Bazen bizi anlamıyor, empati kurmuyor diye kızsak ta hiç bir zaman yerini dolduramayız.

Baba ve oğul arasında her zaman bir saygı vardır, bu yüzden genelde babaları oğullarıyla ile pek konuşmaz, her şeyi anlatamaz çekinir, canım oğlum diye sevmez ama belli etmeden sever, sevgi gösterisi olmaz ama yokluğunda aslında o aradaki mesafenin ne kadar güçlü olduğunu anlarlar, hani derler ya baba çınar ağacı gibidir diye.

Ama sevgimizi çocuklarımıza kız-erkek fark etmeksizin göstermeliyiz. Çünkü sevgi paylaştıkça artar, biz sevgimizi gösterdikçe çocuğumuzun öz güveni artar. Onun için çocuklarımızı sevdiğimizi göstermeliyiz, çekinmemeliyiz çocuklarımızı severken. Şımarırlar diyerek, soğuk davranmanın kimseye faydası yok. Sağlıklı iletişim için babaların çocuklarına vakit ayırması gerektiğinin altını çizen uzmanlar şu tavsiyeleri veriyor: "Babalar çocuklarına zaman ayırmalı ve sohbet etmeli. Mesela birlikte kitap okumalı. Bir olay hakkında onun ne düşündüğünü sormalı. Çocukla konuşma ve babanın sevgisinin göstermesi zeka gelişimine pozitif etki sağlıyor."

Koşulsuz sevgi gören çocuklar kendileriyle daha barışık ve özgüvenli oluyorlar. Çocuk yetiştirmede azarlama, bağırma, tehdit, ağır bir şekilde cezalandırma ve korkutmanın özgüveni olumsuz etkiliyor çünkü çocuğun mutlu olabilmesi için baba sevgisini içten hissetmesi gerek.