17 yıllık tek başına güçlü iktidarın ardından geldiğimiz nokta, hem iktidarın hemde Ak Partiye gönül veren milyonların şapkasını önüne  koyup ciddi ciddi düşünmesi gereken bir dönemi yaşıyoruz.  31 Mart yerel seçimlerinde de olduğu gibi son 3-4 seçimdir, ecel terleri döküyoruz. Ülke, millet ve ümmet olarak 17 yıllık kazanımlarımızı heba edecek, Yeni Türkiye'nin istikrarlı yürüyüşüne halel getirecek bir tökezlemenin sendelemenin endişesini taşıyoruz.

Türkiye'nin geleceği için kafa yoran, büyük medeniyetimiz için idealleri hayalleri ve emekleri olan herkesin bir endişesi var. 

Bu endişeleri samimi ve dikkatli bir şekilde tüm dost meclisleri kendi aralarında, yazarlar ve düşünürler köşelerinde ve ekranlarda dile getiriyorlar. Biz de acizane bu köşeden dilimiz döndüğünce bir şeyler karalamaya çalışıyoruz.
Bu samimi ve endişeli uyarıların dikkate alınacağı ümidini taşımaya devam ediyoruz. Dost düşman tüm dünyanın gözlerinin üzerimizde olduğu bir coğrafya ve ülkedir Türkiye.

Bunu biliyor, kırıp dökmek için değil asla, yapılan hatalardan ders alarak bunları düzeltmek için, eksik kalan yönlerimizi en güzel şekilde tamamlamak için, içimizdeki urlardan, asalaklardan kurtulmak için, öz eleştiri niteliğindeki uyarılarımızı yapmaya devam ediyoruz.

İslam aleminin ve dünya mazlumlarının neredeyse tek umudu olan Türkiye'yi, her an pusuda bekleyen içerde ve dışardaki hainlere, düşmanlara yem etmemek için, gözü üç-beş kuruşluk menfaatlerinden başka bir şey görmeyen beyinsizlere, asalaklara fırsat vermemek için, derhal kararlı ve güçlü adımlar bekliyoruz. Çünkü Türkiye'nin  zaman kaybetmeye tahammülü kalmamıştır. Bunun için başka fırsatı da olmaya bilir. 31 Mart yerel seçimleri, başarı ve başarısızlık dahil tüm yönleriyle herkese ders olmalı, bu seçimler bir milat bir fırsat gibi değerlendirilmelidir. Ak Partiye ders verme düşüncesinden sandık başında son anda vazgeçenlerin, dost meclislerinde öz eleştiri ve tenkitlerine can kulağı ile karşılık verilip gereği derhal yapılmalıdır.

Toplumsal barışın güçlü bir şekilde inşası için, büyük ve hayatî değerdeki hedeflerimize kararlı ve emin adımlarla ulaşmak için, öncelikle ehliyet ve liyakat olmazsa olmaz tek ilkemiz olmalıdır. Daha önceden bu köşeden tavsiye niteliğinde çağrıda bulunduğumuz Rabia Modeli (Ehliyet, Liyakat, Sadakat ve Cesaret) ivedilikle hayata geçirilmelidir.

Yeni dönemde özellikle eğitimde nicelik sorunun çözümünde, bütçeden en büyük payı eğitime ayırarak yapılan dev yatırımlara rağmen, nitelik sorununun çözümünde yanlış ve kriz kararlarla (sınav sistemi gibi) sınıfta kaldık. Alınan bu alelacele ve kriz kararların, vereceği zararı bizler eğitimciler olarak önceden gördük. Tüm uyarılarımızı yaptık. Ama derdimizi kimseye anlatamadık.

Her eğitimcinin çok rahatlıkla görebileceği bu tür hataları, yanlışlıkları fark edemeyecek kadar eğitimden uzak olan kişilerin bir daha asla eğitimin başına getirilmesine fırsat verilmemelidir. 

Makam ve mevki sahiplerini, güç ve iktidar sahiplerini bekleyen tehlikeler üzerinde, bu dönemde hassasiyetle durulmalıdır. 

Bu tehlikelerin neler olduğunu herkes bilir. Ama bir kez daha değil, bin defa da olsa hatırlatmakta fayda var.
Güç ve iktidarın etrafında çöreklenen dalkavuk ve menfaat şebekelerine LÜTFEN DİKKAT!

Güç ve iktidarı elinde bulunduranların en büyük ve tehlikeli zaaflarından birisi de (tehlikeli çünkü fark edilemeyen bir zaaf): “Benim emrimde her söylediğimi kayıtsız şartsız kabul edip itaat edecek, bizden kimseler olsun.”

O zaman hatalarımızı kim düzeltecek? Attığımız yanlış adımlara kim dur diyecek? Hz. Ömer'in kendisini düzeltmesi için ihtiyaç duyduğu eli kılıçlı cesur yüreklere bizim ihtiyacımız yok mu? Yunus’un diliyle, sigaya çekecek bir Molla Kasım bize lazım değil mi?

Öyleyse bu yeni dönemde, kimden gelirse gelsin yanlışa yanlış diyecek, gücün ve menfaatlerinin karşısında eğilmeyecek, asla dalkavuk ruhlu olmayacak, basiretli, cesaretli insanlar aranmalı ve iş başına getirilmelidir. 

Bir de eleştirilmekten korkmayalım. Eleştiri tekâmüle giden yolda en önemli yol arkadaşımız olmalıdır. İster öz eleştiri, ister karşı eleştiri olsun, farketmez. İkisine de ihtiyacımız var. Hoşumuza gitmese de eleştirilmek, buna tahammül etmek zorundayız. Eleştiriye tahammül, ciddi bir hastalığın pençesinde kıvranan birinin acı reçeteye, meşakkatli tedaviye tahammül etmesi gibidir.