Bir ömürde yaşayacağımızı düşündüğümüz ömrümüzde sayısız insanla karşılar ve bir arada bulunma durumlarına gireriz. Bazıları belki bize göre erkenden hayata veda etmiş olabilir ama geride kalanlar için hayat devam ediyor diyerek nefes alma süreci kendini belli eder.
Ki ölüm denince zaten akıllara hep;

1- Sessizlik
2- Mezarlık
3- Çaresizlik
4- Haykırışlar
5- Yalnızlık

gibi maddeler gelir akıllara. Bugün yanında nefes alışverişine tanık olduğunuz insanı sabah gelen bir mesaj ile kaybetmiş olabiliyorsunuz. Ama bu demek değil ki insan ölümle bizim hayatımızdan gidiyor. Hayır bu yanlış biliniyor. İnsanlar ölümle gitmezler. Çünkü onları biliyoruz ve öldükleri ispatlansa bile yüreklerimizin, göz kapaklarımızın altında bir yerlerinde kendilerine yer bulacaklardır.
En yakınımızda bulunandan tutun, en uzağımızda olan insana kadar yaşam ile ölüm arasında bulunan ince çizgide sohbetimiz, dertlerimiz ve daha nice olaylara tanıklık ettiğimiz günlerimiz bulunmuştur. Öte yandan insanlar ölünün ardından hep bir boşluk durumuna düşerler. Çünkü bir şeyi çok iyi bilirler ölünün mezarından çıkamayacağını ifade ederler.
Onlar ölü değildir, bize böyle anlatmadılar zaten ölüm ile yaşam arasında bulunan çizgiye olan yakınlık ve uzaklık derecemiz buna müsaade etmez zaten. Biz bugün onların varlığına şükretmeyi biliyorsak, yarın mezarları başında varlığına şükredeceğimiz insanlardan olmalarını Rabb’den dualarla istemeliyiz.
İnsanın hayatı mezar taşı parlaklığı kadar temiz ve toprak kokusu kadar berrak olmayı hak ediyor. İşte sırf bu yüzden her yağmur yağdığında toprak bin kat daha güzel kokuyor. Ölüm bizi sevdiklerimizden ayırmaz, sadece bu dünya’da olan varlıklarını gözler önünden çeker, ahirette kavuşmamızı zikreyler…