Kış mevsimi kimi insana huzuru, sıcak kahve ve kitap ortamı sağlasa bile her insan için bu durum aynı olmaz. Çünkü insanların yaşam kaliteleri buna müsait değil ve her ana evladı şömine başında köpeğini severken cam kenarından kar yağışını seyredemiyor ne yazık ki.

Kış soğukları insanı adeta tokatlar. Her şeyden önce yokluğu getirir aklına ve cebinde son kalan kuruşa kadar hesaplamak zorunda bırakır. Ayakkabıların yırtığından içeri sızan yağmur damlalarından tutunda çatıların deliklerinin altına leğenler koydurarak mahcup durumda bırakır.

Bu tabi ki utanılacak bir durum değildir ama kış insana yokluğu daha iyi hatırlatır. Elinde olmadan geçim sıkıntısı yaşamak nedir daha iyi belirtir. Kıt kanaat geçim derdine düşmek nedir öğretir.

Hastalığı bir yana yoksulluğu bir yanadır soğuk mevsiminin.. Kimse kar yağışına, yağmur damlasına şiir yazamaz. Hep bir telaş, hep bir bunalımdır aslında. Gerçeğe döküldüğü zamanlarda böyle gerçekler lans edilebiliyor elbette.

Diğer yandan soğuk mevsimlerin zor bir yanı vardır. Evi barkı olmayanlara bir tas çorba içirmez, sokakta kalan kedi ve köpeklerin sığınacak bir minderi bulunmaz. Böyle durumlarda bize düşen en büyük görev aslında sıcak çorba verebileceğimiz insanlarla tanışmamızı sağlar, kapı önüne ve apartman içerisine konulacak minder ve mamalar ile sokak hayvanlarına el açmamıza yarar.

Ki görüyorum bazen sadece anlatmakla kalıyoruz. Belki uygulayacak imkanımız olmayabiliyor ama en azından gece yatağımızda rahat bir vicdan ile uyumak hepimizin boyun borcudur. Bunun böyle bilinmesinde fayda var diye düşünüyorum. Soğuk mevsimlerin sıcak dostluklar ve samimi yardımlar kurdurması dileğimle. Mevsim soğukluğu kapıları açtırmalı bir tas çorba içirip, şişme minderlerde kedi ve köpekleri seyrettirmeli...