Acıları yoğun yaşayan ama çabuk unutan bir milletiz. Dünyadaki algıları yönetmek gayesiyle katliam ve mezalim masalları uyduran ve oluşturdukları kamuoyu ile menfaat devşirmeye çalışan devletlerin karşısında kendimizi yeteri kadar savunamıyoruz. Hocalı Katliamı’nın yıl dönümünü yaşadığımız şu günlerde kendi evlatlarımız bile bu katliamı yeteri kadar bilmiyor.

Hocalı Katliamı, Karabağ Savaşı sırasında 26 Şubat 1992 tarihinde Azerbaycan sınırları içerisindeki Dağlık Karabağ bölgesinde yer alan Hocalı kasabasında yaşayan sivil halkın Ermeni askerleri tarafından topluca katledilmesi olayıdır. Hocalı kasabasındaki masum siviller, önce Ermeni birlikler tarafından ablukaya alınmış, 83 çocuk, 106 kadın olmak üzere toplam 613 kişi öldürülmüştür. 150 kadar kayıp kişiden ise hiç haber alınamamıştır. Dünyanın sessiz kaldığı bu katliam tamamen sivil halka yönelik yapılan, üç yaşındaki çocukların bile öldürüldüğü, hamile kadınların karınlarının kesildiği, insanların öldükten sonra gözlerinin oyulduğu bir utanç vesikasıdır. Ama kendi acısı için bütün dünyayı seferber eden, Ermenilere yönelik asılsız mezalim masalına inanan dünya, kendi gözleri önünde gerçekleşen bu zulme kayıtsız kalmıştır. Türk edebiyatının geleceğe sedasını taşıyacağına inandığım, yaşayan şairlerinden Kenan ÇARBOĞA, bu zulmü Hocalı isimli şiirinde çok veciz bir şekilde anlatır. Onun bu şiirini Hocalı Katliamı’nın en küçük şehitlerinden Bakü Şehitliği’nde medfun, üç yaşında hunharca katledilen bir bebeğe, Gülmire Mehdiyeva’nın ruhuna ithaf ediyorum. Ruhlarınız şâd, mekânlarınız cennet olsun Hocalı Şehitleri ve dahi bütün şehitlerimiz…

Hocalı

Ben Azeri Türküyüm, duy beni özgür dünya!

Mazlum Türk'se suskunsun, haçlıysa cazgır dünya!

Yeter artık yeter be çağdaş dünya, hür dünya!

Hocalı’nın yasıyla gök çıkar kara bağla!

Yüreğimde yangın var, yüreğim Karabağ’la!

Ne olduysa düşmanlar bir anda çıldırdılar

Göz diktiler yurduma, üstüme saldırdılar

Başımızı ezdiler, vurdular, öldürdüler

Görme dünya bu zulmü, bağla gözünü bağla!

Yüreğimde yangın var, yüreğim Karabağ’la!

Yaşlı, kadın demeden kanımıza girildi

Dağ gibi yiğitlerim kefenlere sarıldı

Yıkıldı minareler, camilerim vuruldu

Sahipsiz dualarım gök çıkar kara bağla!

Yüreğimde yangın var, yüreğim Karabağ’la!

Yakalanınca masum bir hamile Azeri

Üzerine saldırdı iki Ermeni eri

Biri karnını yardı, bebeği kesti biri

Utan artık insanlık ağla haline ağla!

Hocalı’da zulüm var, gök çıkar kara bağla!

Nice Türk’ün ölmeden mezarları kazıldı

Yüzleri parçalandı, derileri yüzüldü

Gül yüzlü yarınlarım kurşunlara dizildi

Cesetleri yükseldi yarıştı nice dağla!

Yüreğimde yangın var yüreğim Karabağ’la!

Dün Van’da, Erzurum’da, Ağrı’da akan kanlar

Bayraklaşan şehitler, soykırım gören canlar

Bugün de Hocalı’da yaşandı aynı anlar

Tekrar ettin ey tarih, gök çıkar kara bağla!

Yüreğimde yangın var, yüreğim Karabağ’la!

Suçsuz yere yurdumu basana lanet olsun

Zulme sessiz kalana, susana lanet olsun

Lanet olsun bebeği kesene lanet olsun

Matem et koca dünya, gök çıkar kara bağla!

Yüreğimde yangın var, yüreğim Karabağ’la!