Artık her işte ehiliz. Her konuda bilgimiz var. Yeri geldi mi siyasetçi oluyoruz, yeri geldi mi gazeteci, yeri geldi mi doktor, yeri geldi mi hatip. Her konuda her alanda muhakkak söyleyeceğimiz bir şeyler oluyor. Bir araya geldiğimizde küçücük dünyalarımızda kocaman işler yapıyoruz. Dünyayı kurtarıyoruz, ülkeyi güzelleştiriyoruz, refah seviyemizi artırıyoruz, akıl veriyoruz ama nedense bir türlü akıl almıyoruz.

Yeri geldi mi takdir edip göklere çıkarıyoruz, işimize gelmediğinde yerin dibine sokuyoruz. Çünkü kelimelerin  vergisi yok, zahmeti yok. Üstüne bir de yeni nesil kitle iletişim araçları eklenince değmeyin keyfimize. Konu ne olursa olsun ben bilmem diyemiyoruz. Dersek kendimizi eksik hissediyoruz. Su gibi oluveriyoruz. Gündeme göre şekil alıyoruz. Lafı alime değil, kendimize bırakıyoruz. Hal böyle olunca da işimize geleni duyuyoruz, işimize gelmeyene sağır oluyoruz. Üstümüze vazife olmayan her işi konuya vakıfmış gibi  dilimize doluyoruz. Tabiri caizse lafü güzaf yapıyoruz. Çünkü lafügüzafı seviyoruz. Çünkü lafugüzaf etmek, icraattan daha kolay geliyor.
Bilsek de bilmesek de her şeye laf söylemekten, her şeye burnumuzu sokmaktan geri durmuyoruz. Tıpkı Nasreddin Hoca’nın şu fıkrasındaki gibi:

Nasreddin Hoca bir akşamüstü, yorgun argın evine gidiyormuş. Yolda kendine vazife olmayan işlere burnunu sokmayı alışkanlık haline getirmiş biri karşısına çıkıp:
– Hoca Efendi, az önce biri bir tepsi baklava ile buradan geçti, gözlerimle gördüm. 
Hoca, bu zevzekliğe kızmış. Yürümeye devam ederken adamı da terslemiş:
– Bundan bana ne?
Ama zevzek adam Hoca'dan ayrılmaya niyetli değilmiş.
– Sözümü tamamlamaya fırsat vermedin Hoca Efendi, demiş. Baklava tepsisini taşıyan kişi, sizin eve girdi.
Hoca bu haddini bilmeze son sözünü söylemiş:
– İyi, ama bundan sana ne! 

Sanane ve banane. İki büyük kelime. Değeri ne zaman anlaşılır bilinmez. Gerçi bilen biliyor değerini ama neyse…
Bu zamanda Nasreddin Hocalar azaldı, lafugüzafcılar çoğaldı.
Her ortama bir Nasreddin Hoca şart oldu artık.