Biz insanlar bu dünyanın gerçek olduğuna inanıyor tüm çabamızı bu dünyaya sergiliyoruz. Oysa esas hayat ve hakikat yurdu ahirettir. Yeryüzü o kadar büyük ve gösterişli şeyler ile dolu ki insanın bu güzelliklere kapılmaması imkânsız. 

Dünyanın göreceli şeylerinden uzaklaşmanın yolu ise ölümü çok düşünüp tefekkür etmektir. Şüphesiz dünyaya dalan, dünyaya aldanan şehvetlerine köle olan bir kimsenin kalbi ölümün zikrinden gaflet gösterir. 

Ölümü hatırlamaz hale gelir. Hatta ölümü düşünmek bile zor gelir. İnsanlar ölümü hatırlamak istemez. Çünkü ölümü hatırlasalar bile dünyayı elinden kaçırdığını düşünür yine de ölümü hatırlamazlar. Bizler ölümü çok hatırlasak bütün faziletlerin sebebi ölümü çok anmaktan geçer. 

Hz Aişe (r.a) Peygamber Efendimize, “Ey Allah’ın Resulü şehitlerle beraber haşrolunacak bir kimse var mı?” diye sordu. Hz Peygamber Efendimiz cevap alarak şöyle dedi: “Evet. Ölümü çok anan kimse” diye buyurdu. 

Ölümü anmanın fazileti bu kadar büyük olmakla beraber dünyanın sevgisi de ölümü andıkça gözümüzde küçülecektir. Kuran-ı Kerimde Cenabı Allah şöyle buyuruyor:  

“De ki sizin kendisinden kaçtığınız ölüm muhakkak sizi bulacaktır. Sonra hem gizliyi hem de aşikârı bilen (Allah’a) döndürüleceksiniz, O size bütün yaptıklarınızı haber verecektir.” (Cuma Suresi 8 ayet) 

Hz Huzeyfe (r.a) ölüm döşeğinde iken şöyle söylemiştir. “Bir dosttur ki fakirlik üzerine geldi. Gelmesinden pişman olan kurtulmasın. Ya Rab eğer katında fakirlik, zenginlikten, hastalıktan, sıhhatten ölüm yaşamaktan daha sevimli ise ölümü bana kavuştur ki sana kavuşayım.” 

Bizler bu dünyada ölümü ne kadar düşünürsek ahirette o kadar mükâfatını alacağız. İnsanları üzmek, kırmak bizlere bir şey kazandırmaz aksine bizleri katı yürekli yapar. Bizler Allah’ın istediği gibi ölümü çok düşünüp Allah’ın sevdiği kul olmalıyız. Yaşantımızı da ona göre şekillendirmeliyiz. Ölümü düşünüp ibadetlerimizi artırmalıyız. Allah’ın sevdiği kul olabilme dileği ile Selam ve Dua ile Hayırlı Cumalar.