Konuya geçen hafta giriş yaptık. Bu hafta kaldığımız yerden devam edeceğiz. 
        Önceki yazımıza istinaden, dar ve kısır bir bakış açısına mahkûm olarak, bütün sosyal birimlerin, bazılarına ekonomik faaliyetlerde teşebbüs hakkı tanımak, bazılarında tanımamak hem insani ihtiyaçlara hem de sosyal gerçeklere aykırı düşmek olur. Aslında bu konudaki dar ve bağnaz tutumların esiri olan kadrolara inat bu uygulamaları, insanlığa pahalıya patlamış bulunmaktadır. 
       Daha çık ifade edecek olursak kapitalistlerin ve liberalistlerin kamu teşebbüslerinden kaçınmaları, komünistlerin özel sektör teşebbüsü ret edip rahatsız olmaları, yalnız bu sistemlerin başarısız olmamalarına sebep olmamış aynı zamanda birçok haksızlıklara, kan ve göz yaşına neden olmuştur. 
       Bu durumu idrak eden insanlık daha çok karma sistemlere ağırlık veren ekonomi politikalarını tercih etmiştir. Nitekim Türkiye Cumhuriyeti Anayasası ekonomik hayat için karma sistemi esas almıştır. Anayasamızın 35,46,47 ve 48. maddelerinde karma ekonomik sisteme dayandığını açıkça görebiliriz. 
       Anayasamıza göre herkes mülkiyet ve miras hakkın sahiptir. Bu haklar, ancak kamu yararı amacı ile, kanunla sınırlandırılabilir. Mülkiyet hakkının kullanılması kamu yararına aykırı olmaz. Herkes istediği alanda çalışma ve sözleşme hürriyetine sahiptir. Özel teşebbüsler kurmak serbesttir. Kanun özel teşebbüsler kurma hakkını ancak kamu yararı amacıyla sınırlandırır. 
       Devlet özel teşebbüsleri, milli iktisadın gereklerine ve sosyal amaçlara uygun yürümesini, güvenlik ve kararlılık içinde çalışmasına olanak sağlayacak önlemler alır, kamu hizmeti niteliği taşıyan özel teşebbüsler, kamu yararının gerektirdiği halde gerçek karşılığı kanunda gösterilen şekilde ödenmek şartı ilde devletleştirebilir. 
       Gördüğümüz üzere Türkiye Cumhuriyeti Anayasası, ekonomik politika itibarı ile kapitalizme ve komünizme kapalıdır ve kalkınmayı demokratik yollarla gerçekleştirmeyi temel alan bir karma sistemi savunmaktadır.
Selametle…