TOKİ’nin Mamak’a yaptığı sitelerden birinde ikamet ediyorum. Yaşadığımız ev çarşıya pazara uzak konumda. Yakınımızda herhangi bir bakkal, fırın bulunmuyor. Ekmek ihtiyacımızı da sitenin içinde bir fırına bağlı küçük bir işletme gideriyor. Ekmek satan bu ufal yer de akşam 7 gibi kapatıyor. Geçtiğimiz gün iş dönüşü bu işletmeden ekmek almaya gitmiştim.

Son 3 ekmeği alıp ayrılırken benden sonra bir ablanın geldiğini ve ekmeğin kalamadığını görünce gözündeki korkuyu gördüm. Başka zaman olsa öyle olmazdı elbette. Ama o, o an virüs dolayısıyla ekmek alamadığını düşünmüş olacak ki korktu. Hemen, "Abla bizde ekmek vardır. İhtiyacın varsa buyur" dedim. O da o an korkulacak bir şey olmadığını anlamış olacak ki, "Eşim alır artık" dedi.

Korku, her zaman daha büyük bir korkuyu tetikler. Tıpkı vesvese gibi insan onu kendi içinde büyüterek diğer insanlara bulaştırır. Diğer insanlar da içindekileri ekleyerek daha büyümüş haliyle diğer insanlara… 

Korkunun tam tersi olan güven de tıpkı korku gibi kolaylıkla diğer insanlara bulaşır. Çünkü güven de korku gibi öğrenilen bir durumdur. Bu yüzden Hemingway, “İnsan güvenerek güvenmeyi öğrenir” demiştir. 

Toplumda artık en ufak bir öksürük, hapşırmada panik havası oluşabiliyor. İnsanları korku sarabiliyor. Ki bu durum da çok normal. Ucunda ölüm var. Şakası yok. Bu yüzden çok dikkatli olup içimizdeki korkuları, vesveseleri büyüterek panik havası oluşturmayalım.

İnsanları korkutacak, güvenlerini sarsacak durumlardan kaçınmak gerekir. "Eltimin komşusu twitterdan görmüş, şöyle söylemiş" diyenleri susturmak gerekir.

Sağlık personeli olmayabiliriz. Ama bizim de yapacak şeylerimiz var. Dükkanı kapanan, işinden olan insanlar olacak. Onlara yardım etmemiz, destek olmamız lazım. Güven ortamını sağlamaya çalışmalı, güzel ahlak sahibi olmak için bu kötü durumu vesile edebiliriz. İtidalli olmalı. Allah'ın ipine hep birlikte sarılmalıyız. Bu belirsiz günler geçer, bize yine karakterimiz kalır.