Bizi üzen yaşadığımız olaylar değil, olayları değerlendirme şeklimizdir. Bunun başlıca sebebi, bakış açımızdaki yanlışlığın bizi ümitsizlik bataklığına sürüklemesidir.

Mesela, insanlara, en sevimsiz görünen ölüm hadisesini düşünelim.

Ölüm ve ötesini bir yokluk görmeyen, “yoktan var eden, elbette tekrar yaratır” diye değerlendiren, yüce yaratıcının affını, merhametini düşünüp geçmişinde yaptığı hatalardan dolayı tövbe ile temizlenen, yapacağı ibadetler ve hayırlarla da öteye hazırlık yapan bir insan, ölüme ve ötesine mahşere, hesap gününe ümitle bakar.

Hayata da yapamadıklarını yapma fırsatını bulmuş sevinciyle aşk ile sarılır. Bakış açısı yanlış olan bir insan ise; hayatının neticesini düşünmek istemez. Sarhoşlukla ya da eğlencelerle kendini avutmak ister, kendiyle hesaplaşmaz, muhasebeden kaçar.

Tıpkı deve kuşu gibi başını kuma sokar ki avcı onu görmesin, ama koca gövdesi dışarıdadır. Yine de avcıya hedeftir, sarhoşlukla ölümü düşünmemekle başımızı kuma soksak bile, ecel yine de bizi görüyor.

Bizim eceli unutmamız, kabre ters yürümeye benzer. Arkamızı dönsek de geri geri herkes gibi oraya doğru yürümekteyiz.

Ümitsiz isek, bakış açınızı düzeltmeli ve sorumluluklarımızı yerine getirerek ölümü ümitle düşünmeliyiz.

O zaman herkes gibi gideceğimiz kabre korkarak değil gülerek ümitle bakmaya başlarız.

Her güzel hedefe ulaşmanın engeli, ümitsizliktir. İlimde, sanatta, ticarette ve her alanda zirveye ulaşmanın önündeki engellerin korkusuyla bir şey yaptırmayan ümitsizliktir.

Depresyonun davetçisi ümitsizlik halinin kişiyi kaplamasıdır. Hastalıkla mücadelede ümit var olan insanlar çabuk iyileşirken, ümitsiz birinin ise hastalığıyla mücadelesi zorlaşır, hastalığın artışına sebep olur.

Toplumda her bela sonrasında teselli için ‘ümidini yitirme’ denilmesi manidardır.

Sonuca ulaşmada acelecilik, tarihten ders alamama, bilgisizlik, doğru olmamak, çalışmamak gibi vasıflar da, netice itibariyle kişiyi ümitsizlik çukuruna düşüren sebeplerdendir.