Türkiye’de Türk milliyetçiliğinin düşmanı çoktur ancak en azılı düşmanı istismarcılardır. Bazıları Atatürk, bazıları ise din istismarcılığı yapar. Bu istismarcılık onlar için artık bir geçim kapısı haline gelmiştir. Türk milliyetçilerine hasımlıkları ise bu düzenin bozulacağı ve “işlerinin kesat gideceği” endişesinden dolayıdır.

Bütün karşıtlıklarına, farklı görüşlerine rağmen ortak noktaları istismarı geçim kapısı haline getirmek ve kendi kurdukları ifrat-tefrit dengesinin kendi tarafında olan kısmında durmayanlara saldırmak olan bu kitleler Türk milletinin bir kısmını provoke etmek için ellerinden geleni yaparlar. Bu aşırı uçların arasında makul bir çizgide duran, ifrat yahut tefrite gitmeyenler için en büyük şans bu aşırı iki ucun aynı anda bulunmasıdır. Bu istismarcı grupların gözü o kadar dönmüştür ki birinin bulunup birinin bulunmadığı bir ortamda kendisinden olmayanlara yaşam hakkı dahi tanımazlar.

Atatürk istismarcıları Türkiye’de hep olmakla birlikte sürekli kılık değiştirirler. Kimi zaman solcu olduklarını kimi zaman sosyalist olduklarını kimi zaman ise milliyetçi olduklarını iddia ederler ancak Atatürk vurgusunu hiçbir zaman eksik etmezler. Sürekli Atatürk’ten bahsetmeleri Atatürk’e karşı muhabbetlerinden ziyade bir istismar meselesidir. Atatürk’ün ismini kullanarak gayrimeşru fikirlerine meşruiyet kazandırmaya çalışırlar.

Bu istismarcıların Türk milletinin asırlardır inandığı ve kılıcını salladığı İslamiyet’e karşı dinmez bir öfkeleri vardır. Her fırsatta bu milletin dinine sövmeyi marifet bilirler. Kadın hakları derler ancak başörtülü kadınların yaşadığı mağduriyetlere her zaman kayıtsız kalmışlardır. İnsan hakları masallarıyla bütün Türk düşmanlarını savunurlar ancak Müslümanlar söz konusu olduğunda seslerini çıkarmazlar.
Atatürk istismarcılarının şu sıralar en çok kullandığı argüman ise “Atatürk milliyetçiliği” yahut “Atatürk çizgisinde Türk milliyetçiliği”. Kişilerin değil milletlerin milliyetçiliği olur, milliyetçiliğin önüne Türk harici herhangi bir sıfat konulması demek Türk milliyetçiliğine kuşku ile yaklaşmak demektir. Türk milliyetçiliği önüne yahut arkasına herhangi bir sıfat kabul etmeyecek, tek başına yeterli olabilecek bir fikirdir ve Türkiye Cumhuriyeti’nin kuruluş felsefesinin temellerini oluşturur. Türk milliyetçiliğini bazı sıfatlar ekleyerek sulandırmaya kalkanlar ise ancak istismarcılardır.