Her daim şükredin

Yaşlılara Saygı Haftası vesilesiyle 83 yaşında hayatı mücadele ile geçmiş Pakize Erdoğan’a kulak verdik. Hayatı boyunca her zaman mücadele ettiğini söyleyen Pakize Teyze her zorlukta Allah’a sığındığını ve dua ettiğini söylüyor. Gençlere de tavsiyede bulunan Pakize Teyze, “İsyan etmeyin, şükür edin hayat şimdi daha kolay eskisi gibi değil” diyor. 

GEREDE DEPREMİNDE ENKAZ ALTINDAYDIM

Hayatının mücadeleyle geçtiğini söyleyen Pakize Teyze daha 8 yaşındayken Gerede Depremiyle tanıştığını söylerken, “ 1935 yılının mayıs ayında Bolu Mengen’de doğmuşum. Eskiden günler şimdiki gibi net bilinmez ayı biliyorum ama gün tamda belli değildir. İlkokulu köyde okudum burada yaşar çiftçilik yapardık babamda orman işçisiydi. Aslında 5 kardeşiz ama 2 kardeşim 1944 yılında Gerede depreminde enkaz altında öldüler. Bende 9 yaşındaydım beni de yıkılan evimizin altından köylüler kurtardı. O zamanlar şimdiki gibi değil tabi tekrar ev yapmak yiyecek içecek bulmak. İlk yıkılan evimiz o zamandı.  Yoksulluk vardı sadece biz değil tüm memleket öyleydi. Birde ülkede harp zamanıydı ürettiğimizi de devlete veriyorduk bizde kıt kanaat geçinmeye çalışırdık. Ama hep şükür ettik ve Allah’a sığınıp dua ettik” diye anlattı. 

32 YAŞINDA İKİNCİ KEZ EVİMİZ YANDI

Daha 32 yaşında ikinci kez evlerinin yandığını ve her şeylerini kaybettiğini söyleyen Pakize Teyze, “1967 yılında 32 yaşındayken ikinci defada evimiz yandı o da kardeşimin düğün günüydü. Bütün herkes Ankara’da düğündeyken o gece evimiz yanmış her şeyimizi kaybettik. Şimdi gibi telefon yok birisi mektup verecek otobüs şoförleri Ulus’a getirecek orada hemşerilerin toplandığı yerde bizleri bulacak. Biz öğrendiğimizde zaten ev kül olmuştu. Bir tek üzerimizdeki kıyafetimiz kaldı hayvanlarımız da yandılar.1967 yılında ikinci defa yandıktan sonra tekrar yeniden ev yapma derdimiz ama Allah ev yapana yardım edermiş yine etti ikinci evimizi tekrar yaptık. Yapana kadar Başkalarının evlerinde yattık onun bunun yardımıyla geçindik” dedi. 

HASTALIKTAN KÖYE GERİ DÖNDÜK 

Ankara’da yaşadığı yıllarda eşinin rahatsızlığından dolayı tekrar düzenlerini değiştirerek köye gelmek zorunda kaldıklarını belirten Pakize Teyze, “O zamanlar 4 çocukta elime bakıyordu eşim romatizma hastası olduğu için hastalıkları artmaya başladı. Bilinç yok tabi, bilmiyoruz tedavi nedir? Git gide hastalık artmaya başladı 1971 yılında tamamen çalışamaz duruma geldi. Ankara’da ki evi satıp köye geri yerleşmek zorunda kaldık ve yine hayvancılık ve çiftçiliğe başladık. Zorluk içinde büyük kızımın düğününü yaptık birçok zorluk içinde ilginçte bir durumumu söyleyeyim en büyük kızımın düğününe küçük kızımı doğurdum için gidememiştim.18 yaş var aralarında. Biz bilmezdik öyle az çocukmuş falan şimdikiler 1 tane olsun 2 tane olsun diyorlar bende onları anlamıyorum.” dedi. 

HEP ALLAH’A SIĞINDIK

Evlerinin 1981 yılında üçüncü kez yandığını söyleyen Pakize Teyze duayı bırakmadıklarını söylerken, “
“Köye yerleşmiş bir şekilde hayatımıza devam etmeye başladık eşim kısıtlıda olsa hayatına devam ediyordu. Fakat bir üçüncü kez 1981 yılında evimiz bir kez daha yandı. Bu sefer hiçbir şeyimizi kurtaramadık bir gece evde, hayvanlarımızda yok oldu.  Ben 46 yaşımdaydım evimiz yandığında. Allah’ın işi bir tek topal civciv kurtuldu yangından. Tekrar ev yapmak zorunda kaldık maddi imkânımız olmadığı için sağdan soldan yardımlar geldi kendi ellerimizle çalışa çalışa yaptık evimizi. 
 Ben hiçbir zaman isyan etmedim eşimin dini bilgisi fazlaydı oda her zaman dua eder hiçbir zaman isyan etmezdi. Başımıza ne geldiyse Allah’a sığındık. Şimdi şükürler olsun çocuklarımla yaşıyorum 5 çocuğum 18 de torunum var. Eğer zamanında mücadele etmeyip pes etseydim bu günleri göremezdim” diye konuştu. 

54 YIL EVLİLİK ve MÜCADELE

Eşiyle her zaman saygı ve sevgiyle ömür geçirdiğini ve mücadeleyi beraber yürüttüklerini söyleyen Pakize Teyze, “1952 yılında 17 yaşında evlendim. Eşimle 54 sene beraberdik o 2006’de vefat etti mekânı cennet olsun.  Hep birbirimize destek olduk saygı duyduk ve beraber hayatta mücadele verdik. Gençler mücadele etmeyi bilsinler Allah’a sığınsınlar. Eşim Cevdet Erdoğan şoförlük yapardı bende köyde çocuklara kardeşlerime bakar tarlada çalışırdım. Ankara’ya ilk 1960 yıllarında geldim Beştepe Mahallesi’nde gecekonduda oturduk. Sürekli köye gider gelirdim çocuklar bir yanda, şehrin işi bir yanda,  köyde birde anne babaya yardım etmesi vardı. Çalıştık hep çalıştık hiç durmadık” dedi. 

1960’LARDA AOÇ’YE GİDERDİK

Ankara eskiden nasıldı?

Ankara’nın 60’lı yıllarda küçük ve güzel olduğunu ve en büyük eğlencelerinin Atatürk Orman Çiftliği (AOÇ)’ye gitmek olduğunu söyleyen Pakize Teyze, “ Beştepe mahallesinde oturturduk. Çocukları AOÇ’ye götürürdüm gezmeye. Ankara güzeldi o zaman her yere çoğu zaman yürüyerek gider gelirdik. Çocuklara boyanmış yumurta alırdım hayvanları gezerdik. O zamanlar en büyük eğlencemiz oydu. Mahalleli toplanır giderdik yemeklerimizi orada yerdik.  Ulus’ta Çıkrıkçılar yokuşu, saman pazarı, sebze meyve haline giderdim. Sümerbank’tan giyinirdik” dedi. 

ŞÜKÜRÜ BİLEN YOK 

Eskiye göre hayat nasıl?

Eskiye göre şimdinin daha kolay yaşam olduğunu ama kimsenin mutlu olmadığını söyleyen Pakize Teyze, “O zamanlar market yok tabi her şeyden gramla alınırdı. Şimdi bolluk bereket var ama kıymetini bilen yok. Ben ilk televizyonu 1971’de 36 yaşımda gördüm. Köye elektrik, telefon çok sonra geldi. Hayat şimdi çok kolay ama şükür etmeyi bilen yok. Biz çamaşırı derede yıkardık soğuk sularda ellerimiz morarırdı. Hayatımız hep mücadeleyle geçti her şeyimizi ellerimizle kazandık. Eşimle 54 sene beraberdik o 2006’de vefat etti. Hep birbirimize destek olduk saygı duyduk ve beraber hayatta mücadele verdik. Gençler mücadele etmeyi bilsinler Allah’a sığınsınlar” diye konuştu.

Erkal ERDOĞAN/HABERVAKTİM