Asrın felaketinde ikinci yıl

Şubat ayının kendine büründürdüğü kara günü unutmak da yaşamak kadar zaman alacak. Kimine kısacık gelse de asıl merkez üssü ve çevre illerde yaşanılan depremin uzunluğu bir ömre bedel oldu. Giden canlarımızla günlerce ağladık, yaralılarımıza günlerce dualar ettik, evsizlere ev, aşsızlara aş, işsizlere iş olmak için tüm Türkiye canla başla çalıştık.

Yaşanılan felaketten herkes kendince dersler çıkardı. Ama asıl ders çıkarması gerekenler der çıkardı mı orası tartışmaya son derece açık bir konu. Her deprem yaşanmasında kalbimiz deprem bölgesinde attı. Yıkılan sadece evler olmadı, yıkılan hayatlar, hayaller oldu. Geride kalan ise depremden sağ olarak kurtarılan her bir vatandaşımızda atlatılamayacak izler bıraktı. Kimisin bacağının tekini, kimisinin gözünü, kimisinin evlatlarını, kimisinin yuvasını aldı götürdü.

Tarihte emsal teşkil edecek pek çok deprem yaşanıldı. Ama 21. Yy. içinde ölen sayısının bu denli fazla olması ülke olarak gelişmişlik seviyemizi de gösterdi. Başka ülkelerde daha yüksek değerde deprem yaşanılırken ölüm sayısı oldukça az. Ama bizim ülkemizde bu sayı yıllar geçtikçe azalması gerekirken arttı. Bazı konuların ders çıkarılması hemen yapılmalı. Çünkü ucunda can kaybı var. Can kaybının hiçbir telafisi olmaz. Hele ki bu kadar yüksek sayılardaki can kayıplarında.

Ege adalarında arka arkaya yaşanılan depremler şubat ayı içinde olması bizleri korkutmadı değil. Acaba büyük bir depremin habercisi mi bu diye düşünmeden edemedik. Korkularımız yeni yeni geçmiş iken bu ardı ardına hissedilen depremler umarız büyük k bir depremin habercisi değildir. Ülke olarak toparlandığımız şu günlerde büyük bir felaket daha yaşamak istemeyiz. Hiçbir eve ateş düşmesin, kimsenin gülen yüzü solmasın.

Depremin kader olmadığını biliyoruz. Deprem bir doğal afet sonucudur. Doğal afetlerde dünya var oldukça yaşanılacak. Bizlere düşen bu felaketlerden en az hasarla kurtulmak. Bunun içinde ne gerekiyorsa yapmalı. Bu acılarla yüzleşmemek için derslerde çıkarılmalı, önlemlerde alınmalı.