Felçli eşine ve engelli oğluna bakıyor

Trabzonlu Ali Demeli, 12 yıl önce geçirdiği felç dolayısıyla vücudunun büyük bölümünü kullanamayan eşine ve zihinsel engelli oğluna bakıyor.

Ortahisar ilçesine bağlı Subaşı Mahallesi'nde yaşayan 72 yaşındaki Ali Demeli, hem 52 yıllık hayat arkadaşının hem de 35 yaşındaki zihinsel engelli oğlu Emre Demeli'nin bakımını tek başına üstleniyor.

Demeli'nin eşi 72 yaşındaki Sezen Demeli, yaklaşık 12 yıl önce misafir gittiği komşusunun evinde aniden rahatsızlandı. Tedavi altına alınan ancak vücudunun sol bölümünü kullanamadığı saptanan 5 çocuk annesi Demeli, felç olmasının yanı sıra agastrik anemi tedavisi de görüyor.

Demeli, yaşadığı sağlık problemleri dolayısıyla temel ihtiyaçlarını karşılamakta zorluk çekiyor.

"O hasta oldu mu bende el, ayak tamamen duruyor"

Sezen Demeli, yaşadığı büyük bir üzüntü sonrasında felç geçirdiğini söyledi. Yüzünün bir kısmı da felçli olan Demeli, "Sol elim tutmadığı, sağ elimde de titreme olduğu için tek başıma suyumu dahi içemem, tülbentimi bağlayamam. Kuru gıdaları daha rahat yiyorum ancak çorba falan içerken üstüme döküyorum." dedi.

Çocuklarının imkanları ölçüsünde kendilerine hem maddi hem manevi destek olduğunu anlatan Demeli, "Çocuklarım yuvalarını kurdu, herkes bir yere dağıldı. Artık onların da kendi sorunları, geçim dertleri var. Bana ve oğluma eşim bakıyor." diye konuştu.

Demeli, en çok eşinin hasta olmasından korktuğunu dile getirerek "Bazen hasta oluyor, kanepede yatıyor. Bakarım ona, 'Ali kalk, nereye?' derim. O hasta oldu mu bende el, ayak tamamen duruyor. O kalkıp canlandı mı ben de yeniden canlanıyorum." ifadelerini kullandı.

"Ben onları kimseye bırakmam"

Ali Demeli, eşine ve oğluna elinden geldiğince iyi bakmaya çalıştığını söyledi. Yükünün ağır olduğunu anlatan Demeli, "Ne yapalım, mecbur bakacağım. Mutfak işi benim; çamaşır, bulaşık bende. Bir kadının evde yapacağı bütün işleri elimden geldiği kadar yapıyorum." dedi.

Eşine "Aşkım" diye hitap eden Demeli, "72 yaşında bu kadar işi yapmak zor değil mi?" sorusu üzerine, şunları söyledi:

"Zor tabii ama alıştım artık. Onları bırakıp bir yere çıkmıyorum. Alışveriş ya da hastane işim olursa haftada bir, iki kez şehir merkezine gidiyorum. Mecbur bakacağım, o zamanında bana da çocuklarıma da çok güzel, adeta çiçekler gibi baktı. Onlara bakarken hiç acizlenmedim. Ben onları kimseye bırakmam."